Antoinette dans les Cévennes
Lichtvoetige wandeltocht
Geen gebrek aan mooie landschappen in de Franse Cevennen, maar daarmee heb je nog geen spannend overspeldrama. Antoinette dans les Cévennes kabbelt als een zomers beekje. Een stevige plons was welkom geweest.
Verliefdheid trekt zich niets aan van formele verbintenissen, dus is het geloofwaardig dat basisschooljuf Antoinette, een vrolijke single, verliefd is op de getrouwde Vladimir, de vader van een van haar leerlingen. Fijn dat het wederzijds is, hij is ook stapelverliefd op haar, maar hoe vertelt hij het zijn vrouw? Vladimir kiest voor de laffe optie niet-vertellen en spreekt met de zomervakantie in aantocht met Antoinette af om samen op vakantie te gaan als zijn vrouw en dochter een weekje weg zijn. Als deze twee onverwacht toch thuis blijven, valt het overspelplan van de geheime geliefden in het water. Met vrouw en dochter gaat Vladimir braaf mee op wandelvakantie in de Cevennen. Een verstandige vrouw zou op dit moment het hopeloze van haar liefdesaffaire inzien – Vladimir kiest duidelijk niet voor Antoinette maar voor zijn gezin – en de slapjanus de wildernis insturen. Maar Antoinettes hersenen functioneren niet rationeel, want ze is knetterverliefd. Ze boekt dezelfde wandelvakantie in de Cevennen als het gelukkige gezinnetje in de hoop op stiekeme hartstochtelijke ontmoetingen met Vladimir.
Antoinette dans les Cévennes, de tweede film van Caroline Vignal, is bepaald geen Bergmandrama. Dat hoeft ook niet, maar zo vederlicht en lichtvoetig als het er hier aan toe gaat is het andere uiterste. Dat Antoinette op haar meerdaagse wandeltocht met een ezel wandelt, leidt tot voorspelbare olijke situaties: inderdaad, ezels zijn koppig! Maar Antoinette leert ook iets van de ezel: minder slaafse volgzaamheid, meer vertrouwen in zichzelf.
Antoinette dans les Cévennes is het soort film waarin om de zoveel tijd iemand een tegeltjeswijsheid zegt. We wisten het nog niet, maar het is niet het doel dat telt, maar de weg ernaartoe. Ook zijn we ‘allemaal reizigers met een ezel’ en ‘een trouwe vriend is het beste dat je onderweg kunt vinden’. Veel opwindender wordt het niet.
Onbedoeld is de kabbelfilm geen promotie voor groepsreisjes. Ja, de natuur is prachtig in de Cevennen, maar de bemoeizucht van Antoinettes medewandelaars met haar liefdesleven is benauwend. Ze krijgt van allerlei betweters adviezen, die meer zeggen over de suffe levens van de raadgevers dan over Antoinettes liefdesleven. Opmerkelijk, zeker voor een door een vrouw geschreven en geregisseerde film, is het gemak waarmee de film Vladimir met zijn overspel laat wegkomen. Ooit een getrouwde vrouw tegen de minnares van haar man horen zeggen dat ze haar dankbaar is? De reden zullen we niet verraden, maar hij is ridicuul en bevestigt oudbakken opvattingen over mannen en vrouwen waarvan we verlost dachten te zijn. Zo wordt het nooit wat met mannen en vrouwen in Frankrijk!