Annie Colère

Annie Colère vertelt het verhaal van een vrouw die politiek ontwaakt na een abortus. Een breder palet aan perspectieven had deze geschiedenis over de Franse vrouwenbeweging in de jaren zeventig kunnen verrijken.

De vorige keer dat ze een abortus onderging, werd die nog uitgevoerd door de buurvrouw. Ondertussen is het 1974. Qua methodes is er het een en ander verbeterd, maar abortus is nog altijd illegaal in Frankrijk. Dus wanneer Annie (Laure Calamy) een ongewenste zwangerschap wil beëindigen, meldt ze zich bij een clandestien abortusspreekuur achter in een boekwinkel.

Blandine Lenoir, die eerder komedies als Zouzou (2014) en Aurore (2017) regisseerde, portretteert in Annie Colère (‘boze Annie’) een vrouw die na een abortus haar politieke ontwaking beleeft. Want wat Annie raakt, als ze eenmaal voorbij de gordijnen achter in de boekwinkel is gestapt, is de warmte en zusterschap die ze daar aantreft. Zonder veroordeeld te worden doen de aanwezige vrouwen hun verhaal. Geduldig wordt hen uitgelegd hoe de procedure in zijn werk gaat. Het is een nieuwe en bevrijdende ervaring voor Annie, die is opgegroeid in een maatschappij waarin vooral niet over seks wordt gepraat.

Annie Colère is een pleidooi voor het belang van seksuele voorlichting. Net als het prijswinnende abortusdrama L’événement (Audrey Diwan, 2022), dat zich zo’n tien jaar eerder afspeelt, laat de film zien hoe kennis over het eigen lichaam bij vrouwen werd weggehouden en wat de schadelijke gevolgen daarvan waren. En net als L’événement heeft ook Annie Colère een duidelijke boodschap voor het heden. De film mag dan wel in warme jarenzeventigtinten gedrenkt zijn, de thematiek is pijnlijk actueel, ook met de recente ophef rondom seksuele voorlichting voor kinderen in het achterhoofd.

Na haar abortus besluit Annie zich aan te sluiten bij de organisatie die haar hielp: MLAC, een actiegroep die clandestiene maar professionele abortussen uitvoert. We zien hoe Annie andere vrouwen bijstaat en hoe haar nieuwe activistische houding thuis steeds meer gaat schuren. Dat de film halverwege begint te kabbelen heeft ermee te maken dat Annie als hoofdpersonage een tikje vlak is. Ze is een prima instrument om de kijker te introduceren in de wereld van MLAC, maar daarna wordt haar perspectief rap minder interessant. Je wordt vooral benieuwd naar de verhalen van de andere activisten: de verpleegkundige die het belachelijk vindt dat alleen (doorgaans mannelijke) artsen een abortus mogen uitvoeren, of de vrouw die wegvlucht naar Parijs om te ontsnappen aan de vriend die haar mishandelt.

Via de blik van Annie krijgen we er vluchtig wat van mee, maar het worden nooit verhalen op zichzelf. Een breder portret had de geschiedenis van deze actiegroep wellicht meer recht gedaan.