Le règne animal

Dat de mens het dierenrijk pas zal respecteren als die zichzelf daar weer onderdeel van weet, is in Le règne animal tot in uiterste consequentie doorgevoerd. Een lichtvoetige, menselijke lofi fantasyfilm, waarin de mensheid tot dier muteert.

Opsluiten in hermetische opvangcentra? Of vrijlaten in de natuur? De Franse autoriteiten kiezen voor het eerste, de Noren voor het tweede. We hebben het hier niet over vreemdelingenbeleid of coronamaatregelen, maar over hoe de mens met het dierenrijk omgaat in Le règne animal.

Daarin muteert in de nabije toekomst een toenemend aantal mensen op onverklaarbare wijze in wilde dieren. Ze verliezen hun spraakvermogen, kunnen geen handtekening meer zetten onder een officieel document, bijten of klauwen zonodig van zich af. Wie niet meer kan meedraaien in de mensenwereld, wordt door de autoriteiten opgepakt en opgesloten. Met hun menselijkheid verliezen deze ‘creaturen’ ook hun autonomie en zelfbeschikking.

Onder die omstandigheden verhuizen de kok François (Duris) en zijn bijna volwassen zoon Emile (Kircher) naar een andere stad, om bij hun vrouw en moeder Lana te kunnen zijn. Die verandert in een beer en wordt daarom overgeplaatst van het stadsziekenhuis naar een gespecialiseerd, ommuurd opvangcentrum in de regio. Als het transport onderweg in een storm van de weg raakt, ontsnapt ze.

Toegegeven: de suspension of disbelief wordt hier tot het uiterste getart, en hoewel de schmink af en toe doet denken aan extraterrestrials uit Star Trek, is het dankzij de lichtvoetige, menselijke toon van de film dat de verwondering het van het ongeloof wint.

Belangrijk aandeel daarin heeft het energieke spel van Duris als vader François, die uit liefde voor zijn vrouw haar dierlijke verschijningsvorm omarmt én haar los durft te laten. Omdat de film op de persoonlijke en praktische consequenties van de verandering focust, gaat de aandacht van de kijker als vanzelf uit naar achterliggende filosofische vragen.

Het wilde dierenrijk is geen tegenstelling: wij zijn er een verlengstuk van. Door dat te benadrukken, pleit de film voor een beleid met een menselijk – pardon, dierlijk gezicht. Het menselijk verlangen naar herstel van de connectie met dat rijk, kwam eerder aan de orde in films als On Body and Soul (2017), Gräns (2018) en Wolfwalkers (2020). Omdat dat niet zonder slag of stoot zal gaan, haalt vader François tweemaal een uitspraak aan van de Franse verzetsdichter René Char: “Wat ter wereld komt om niets te beroeren, verdient geen respect of geduld.”