Kid

In haar minimalisme bereikt Fien Troch met Kid een voorlopig hoogtepunt. Alleen schept ze soms teveel afstand.

Al sinds haar debuut gaat de fascinatie van de Belgische filmmaker Fien Troch uit naar leegte en gemis. Het verbeelden van dat wat er niet is. Na twee films over verdwenen kinderen (Een ander zijn geluk en Unspoken) is het in Kid de ouderliefde die wordt gezocht en niet gevonden.

De zevenjarige Kid en zijn oudere broer Billy moeten het stellen zonder vader en met een moeder die het in haar eentje niet meer kan bolwerken. Kid houdt zijn ogen bijna voortdurend op haar gericht, maar de momenten van contact zijn spaarzaam. Haar hoofd is ergens anders, en de boerderij waar ze wonen, ademt leegte, stilte, doodsheid. Dit is een leven met een gapend gat erin.

In zorgvuldig gekozen kaders en bij voorkeur vanuit vaste camerastandpunten brengt Troch de belevingswereld van de kinderen in beeld. Toch filmt ze niet strikt vanuit hun gezichtspunt. Bij belangrijke gebeurtenissen – een gesprek bij een bank, een confrontatie tussen de moeder en een paar louche types op het parkeerterrein van een supermarkt – blijft daardoor in het midden wat de kinderen er precies van begrijpen.

Ook het grote drama voltrekt zich op afstand. Noch de camera, noch de soundtrack, noch de gezichten van de acteurs zeggen: ‘Erg!’ Dat mag de kijker zelf bedenken. Kid lijkt de vervolmaking van het minimalisme waarop ze in haar eerdere films al aanstuurde. In het beeld is niets teveel. Kille, lege interieurs ademen een verstikkend gevoel van properheid, en misschien ook wel een soort christelijke onthechting. Het geloof is in elk geval alom aanwezig, maar troost bieden doet het niet. “Ken je het boek Job?”, wil de tante van de broertjes weten. Niet iets waar je een kind mee opbeurt dat net lekker tv zit te kijken. Van de – eveneens minimalistische – composities van Senjan Jansen gaat een bijna gewijde sfeer uit. En het bos waar Kid zijn moeder zoekt, doet dan weer denken aan de opening van Tarkovski’s Het offer.

Temidden van al die zwaarte is er wel degelijk humor, al wordt ook die zo deadpan geserveerd dat je zomaar kunt vergeten erom te lachen. Kid dwingt bewondering af om de uitgesproken filmtaal en de beheersing waarmee die is doorgevoerd. Maar Trochs afkeer van dramatische middelen maakt ook dat het drama wel erg in de verte blijft. Van lieverlee voel je je ook als kijker een beetje ontheemd.