Een ander zijn geluk

Het moedige Een ander zijn geluk is de keerzijde van Any Way the Wind Blows van Tom Barman. Energie en dynamiek van de grote stad zijn ingeruild voor verstilling en onvermogen.

Vrouwen met spillenbenen die in fauteuils neerzijgen, en daar dan een hele tijd blijven zitten. De knieën zijn hoog opgetrokken, de schouders hangen naar beneden. Zie hier: verslagenheid.

In de eerste lange speelfilm van de Vlaamse regisseur Fien Troch is die alomtegenwoordig. Het is een film vol verstrooide volwassenen en angstige kinderen die aan hun lot worden overgelaten. Een film die niet helemaal bedoeld nu weer een extra laagje vanuit de Belgische werkelijkheid meekrijgt. "Je moet kinderen ook niet zo alleen op straat laten zwerven", moppert iemand, nadat een kind uit het dorp door een onbekende automobilist is aangereden en voor dood is achtergelaten. Tsja. Een te gemakkelijk oordeel hier, maar na de vondst van de twee vermoorde Belgische zusjes eind juni ook een oordeel met extra wrange nasmaak.

Vlaamse nieuwkoomster Fien Troch (27) maakt een zegereeks langs festivals met haar speelfilmdebuut Een ander zijn geluk, ook wel de Vlaamse Magnolia genoemd. Een dorp raakt ontwricht na een mysterieus ongeluk. Een jongen, de helft van een identieke tweeling, wordt dood aangetroffen in een beek langs de weg. Wie de betrokken automobilist is, weet ook de toeschouwer niet. Alle volwassenen in dit dorp hebben hun hoofd er niet bij en had het dus kunnen overkomen.

Ina Geerts speelt een mooie hoofdrol als Christine: dun, peinzend, haute couture. Moeder van twee zoons, net gescheiden van een man die haar voortdurend opbelt om haar grandioos uit te schelden of te chanteren. Christine heeft als werkneemster in de chique brillenwinkel van haar ex voldoende automatische handelingen te verrichten om ook daar te kunnen blijven piekeren.

Autolamp
En zoals Christine zijn er meer. Haar buurman bijvoorbeeld. Een diep verfrommelde Johan Leyssen speelt de wazige, welgestelde zakenman die met kapotte koplamp thuiskomt bij echtgenote Johanna ter Steege en twee puberdochters, en daar onaanspreekbaar en zwijgzaam blijft, maar wel af en toe zomaar in een hoekje in huilen uitbarst.

Troch koos voor haar mozaïek een overwegend rijke omgeving, wat meewerkt aan de onthechtheid van deze levens. Het huis is groot, de trap is breed, de bank is enorm; je kunt overal heel gemakkelijk in verdwijnen. De gezinssleur schuilt er in vele treurige, soms absurde, komische details. Puberzonen die niet eens meer opkijken bij een tirade van vader of een huilbui van moeder, ouders die kinderen omhelzen zonder de blik van de tv af te wenden, een oude vrouw die van haar stoel (en uit beeld) valt en er weer terug op gaat zitten zonder dat manlief het merkt.

Een ander zijn geluk is de keerzijde van Any Way the Wind Blows van Tom Barman. Energie en dynamiek van de grote stad zijn ingeruild voor de verstilling, eenzaamheid, doodsheid en onvermogen op het platteland. Alleen anders dan Any Way the Wind Blows verliest Een ander zijn geluk op den duur aan intensiteit. De opeenstapeling van steeds weer diezelfde waarheid (verweesde kinderen, narcistische ouders) krijgt ook iets gekunstelds en bedachts. Het is een effectbejag dat je de 27-jarige Troch ook wel weer vergeven kan. Haar debuut getuigt van talent, durf, inzicht; de nog noodzakelijke dosering komt een volgende film vanzelf wel.