Greta
Nooit meer handtasjes terugbrengen
Isabelle Huppert als levensgevaarlijke stalker? Had interessant kunnen zijn. Is het niet.
Zelfs Isabelle Huppert kan dit zinkende schip niet redden. Het eerste kwartier is nog wel te doen, als Chloë Grace Moretz’ personage Frances een handtas in de metro vindt en die vriendelijk aflevert – want zo is ze, met haar zachte stemmetje – bij de al even vriendelijke dame met het Frans accent. Voor de kijker is vervolgens snel duidelijk dat Hupperts personage Greta een manipulatief monster is, maar Frances heeft daar aanmerkelijk meer tijd voor nodig. Sterker nog, zelfs nadat al lang duidelijk is dat Greta een gevaar is, is Frances nog steeds geneigd haar te vergeven voor haar irritante gedrag. Ook al staat Greta urenlang vanaf de straat naar binnen te kijken bij het restaurant waar Frances in de bediening werkt, achtervolgt ze haar, duikt ze ongevraagd bij haar huis op en, jawel, ook nadat ze Frances ontvoert en in een kist stopt. Een stalkende Isabelle Huppert is in theorie griezelig, maar hier is het vooral lachwekkend.
De afgelopen jaren verschenen talloze films die met de conventies van genres spelen – te veel om op te noemen maar denk The Cabin in the Woods of Dreileben – maar dit is vooral een suffe herhaling van veel betere films. Dat acteur Stephen Rea als privédetective nog even in de laatste tien minuten verschijnt maar vrijwel onmiddellijk door Greta wordt vermoord, is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bedoeld als een komische variatie op de conventie dat acteur Stephen Rea de boel komt redden, met z’n betrouwbare verschijning en alles, maar hier slaat die grap gewoon dood. Dat Greta haar slachtoffers lokt met een handtasje zou ook grappig kunnen zijn – denk Greta: Portrait of a Serial Killer – maar is het niet. Als Greta een vriendin van Frances achtervolgt en haar steeds foto’s stuurt die bewijzen dat ze vlak achter haar loopt, maar die vriendin na herhaaldelijk omkijken Greta niet kan zien, wekt dat vooral irritatie op.
Wie Huppert in een briljant spel met conventies wil zien moet gewoon Paul Verhoevens Elle kijken. Haar uitstraling is te gelaagd, te rijk geschakeerd voor een eendimensionale rol als deze.