Goldie

In Goldie speelt model Slick Woods een ambitieuze tiener die opgroeit in een armlastig gezin in New York. Het presenteert zich als een speelse en gedurfde lofzang op de films van Spike Lee, maar mist diepgang.

Wanneer de moeder van Goldie in de gevangenis belandt, ontfermt het achttienjarige titelpersonage zich over haar twee jonge zusjes. Ze zwerven over de straten van de New Yorkse wijk The Bronx, verblijven bij vrienden en overleven op een pizzadieet. Ondertussen droomt de eigenzinnige jongeling met gemillimeterd kapsel, steevast uitgedost in een kleurrijke outfit, van een carrière als danser. Een rol in een videoclip ligt al in het verschiet. Maar eerst moet ze nog een peperdure, kanariegele bontjas zien te bemachtigen – haar beoogde visuele handelsmerk.

De openingsscène van Goldie doet denken aan de stijl van Spike Lee: swingend, sprankelend en geprononceerd. Het is dapper dat de witte filmmaker Sam de Jong, die zelf opgroeide in Amsterdam en daar zijn debuutfilm Prins (2015) maakte, zijn focus heeft verlegd naar de New Yorkse, zwarte cultuur. Die belicht hij door de ogen van zijn hoofdrolspeelster Slick Woods, op wier levensloop de film enigszins is gebaseerd. Maar Goldie voelt eveneens als de blik van een buitenstaander. Iemand die is opgegroeid met de rauwe, clichématige esthetiek van hiphopvideoclips (denk aan mooie vrouwen en stoere auto’s op verlate industriële terreinen); iemand die zich verwondert over deze subcultuur waarin vorm vaak prevaleert boven inhoud.

Zie bijvoorbeeld die bontjas, die wordt gepresenteerd als het grootste goed: alsof het er vooral toe doet hoe uniek je eruitziet, en in mindere mate wie je bent. Dat uit zich in de film ook in het exotisme: de camera die Woods nauwgezet bestudeert en keer op keer zwoel langs haar lichaam glijdt, alsof we nog nooit zoiets hebben gezien. Maar de ideeën die achter Slick Woods’ persona schuilgaan, worden maar spaarzaam gedeeld.

Sommige verhalen worden beter verteld door de mensen die het zelf ervoeren. Zoals Barry Jenkins’ begin 2019 verschenen If Beale Street Could Talk (gebaseerd op een roman van James Baldwin), dat een duidelijk, doorwrocht verband legt tussen zwart zijn en in armoede opgroeien. Het is soms belangrijk dat je als kunstenaar een nadrukkelijke, diepe band hebt met je onderwerp. Belangrijker nog: dat je de context, hoe het is om zwart te zijn, kent. Want Goldie’s huidskleur is onlosmakelijk verbonden met de plek waar ze leeft en de beperkte toekomstperspectieven die haar worden geboden. Daar lijkt de film, bewust of onbewust, overheen te kijken.