Fædre & mødre

De luizenmoeder meets Lars von Triers The Idiots. In de Deense hitkomedie Fædre & mødre zijn het vooral de ouders die zich te buiten gaan aan idioot gedrag tijdens het jaarlijkse schooluitje.

Zou het de invloed zijn van de Dogma-beweging? Of gewoon de stringente sociale structuur van de Deense samenleving? Wat het ook is, ze vallen op, al die kinderlijke volwassenen uit de Deense cinema. Van de ‘originele idioten’ in Lars von Triers The Idiots (1998) via de verstoten broers uit Men & Chicken (2015) en de paranoïde computerexperts uit Riders of Justice (2020) tot de dronken mannengroep uit Druk (2020) – Denen lijken gespecialiseerd in het neerzetten van overdreven, losgeslagen personages die zichzelf op allerlei manieren voor schut zetten.

Ook in de komedie Fædre & mødre zijn het niet de kinderen die zich misdragen tijdens het jaarlijkse schoolkamp, maar de ouders. Overdag nemen ze elkaar de maat over diversiteitsquota, wachtlijsten bij een felbegeerde zwemgroep en het al-dan-niet stigmatiserende thema ‘China’ voor het eindejaarsfeest. ’s Avonds sporen ze elkaar aan tot comazuipen, losbandigheid en overdreven haantjesgedrag. Ulrik (Jacob Lohmann) en Piv (Katrine Greis-Rosenthal), de ouders van de recent overgeplaatste Hannah (Ida Skelbæk-Knudsen), proberen zich in dit kakelende gezelschap staande te houden.

Fædre & mødre voelt soms een beetje breed in opzet, maar het materiaal is in goede handen bij acteur en regisseur Paprika Steen, die natuurlijke acteerprestaties uit haar ensemble krijgt. Steen speelde mee in de eerste Dogma-films en werd internationaal geprezen om haar rol als afkickende acteur in Applaus (2009). In 2018 regisseerde ze de soortgelijke komedie Din tid på året (net als Fædre & mødre naar een scenario van Jakob Weis), al speelde die zich af tijdens een ongemakkelijk kerstdiner, wat het een meer claustrofobisch, bijtend karakter gaf.

Ditmaal is de idioterie die Steen en Weis voor de beschaafde ouders in petto hebben soms wat gemakkelijk – een joint, gebakkelei over diversiteit, vermeend overspel. Echt schuren doet het niet. Niet dat dat moet, maar zo krijgt Fædre & mødre soms wel de trekken van een improvisatiesketch in plaats van een maatschappelijke spiegel. Al is de film bij vlagen wel gewoon echt grappig: bijvoorbeeld hoe acteur Jacob Lohmann de ochtend na een wilde braspartij bij het kampvuur, waar alle vaders zich met ontbloot bovenlijf te buiten gingen aan blikken bier en potsierlijke oerkreten, zijn roes uitslaapt tussen de spelende kinderen en een gegeneerde echtgenoot. Nu al een klassieker.