A Hundred Flowers

De paniek die Izumi als kind voelde toen hij zijn moeder niet kon vinden, achtervolgt hem nog steeds. Nu ze dement wordt, dreigt hij haar opnieuw kwijt te raken.

Langzaam zwenkt de camera van een verwelkte bloem naar Yuriko, een oudere vrouw aan de piano. Ze hoort iemand binnenkomen, kijkt op, en ziet zichzelf, met een verse bloem. Waarna deze Yuriko zich, nog steeds in één ononderbroken shot, omdraait om zichzelf weer aan de piano te zien, terwijl de noten nu haperen. Later zien we nog een paar van zulke desoriënterende momenten, die de verwarring die met Yuriko’s opkomende dementie gepaard gaat heel goed voelbaar maken.

Geen wonder dat haar zoon Izumi, die op het punt staat vader te worden, schrikt wanneer Yuriko op een koude oudejaarsavond verdwenen lijkt te zijn. Maar wanneer hij haar terugvindt, kleumend in een speeltuintje, en ze hem wil omhelzen, weert hij die blijk van genegenheid toch onverwacht af. Er moet iets aan de hand zijn.

Het ingetogen Japanse drama A Hundred Flowers (Hyakka) lijkt op het eerste gezicht aan te sluiten bij andere recente Alzheimer-films (Still Alice, 2014; Kapsalon Romy, 2019; The Father, 2020; Supernova, 2021). Maar hier kan je die dementie eerder zien als trigger die het achterliggende moeder-zoondrama op scherp zet. De kans dat de als kind getraumatiseerde Izumi antwoord krijgt op de vraag ‘waarom?’ wordt snel kleiner.

Genki Kawamura maakte al stevig naam als producent, onder meer van de animatiehit Your Name. (2016). Het in San Sebastian met de regieprijs bekroonde A Hundred Flowers is zijn eerste lange speelfilm als regisseur, gebaseerd op een eigen roman. Zou dat de reden kunnen zijn dat ik de indruk had dat hij soms iets te veel ideeën kwijt wil? Er duikt zelfs een door herinneringen gevoede robot op, die verder geen rol speelt – behalve dan de terloopse opmerking dat ze menselijker zou zijn als ze kon vergeten.

Dat het thema ‘herinneringen’ aanleiding geeft tot abrupte flashbacks ligt voor de hand. Tegelijkertijd vindt de film, met die twee verhaallijnen, toch wat moeilijk zijn vorm. Als een in het verleden spelende episode met de nog jonge Yuriko wordt ingezet, lijkt dat zelfs even een stijlbreuk.

Uiteindelijk is A Hundred Flowers op zijn best in het overbrengen van de heel verschillende gevoelens van Izumi en Yuriko en hun reacties op elkaar. De een afhoudend, worstelend met een herinnering die hij het liefst zou vergeten, de ander steeds meer herinneringen verliezend, maar gretig naar contact. Veel heeft Kawamura daarbij te danken aan hoofdrolspelers Masaki Suda (Izumi) en Mieko Harada (zowel de oude als de jongere Yuriko), die met weinig woorden veel duidelijk maken.

Dat laatste maakt ook dat toon en onderlinge verhoudingen gaandeweg belangrijker worden dan de wat onevenwichtige constructie. Mooie opmaat naar de bescheiden betovering van de bevrijdende slotnoot.