28 Weeks Later

De beste horrorfilm van het jaar werd niet in de bioscoop uitgebracht en verschijnt nu een half jaar na de Engelse thuisrelease pas op dvd. Laat je infecteren door de beestachtige zombiefilm 28 Weeks Later.

Met 28 Days Later gaf Danny Boyle (Trainspotting, The Beach) in 2002 het zombiegenre een stevige schop onder z’n hol, net als zijn eigen carrière. Voor het vervolg trad hij, samen met 28 Days-auteur Alex Garland, op als uitvoerend producent en liet het vuile werk over aan Intacto-regisseur Juan Carlos Fresnadillo. Dat was een uitstekende zet. 28 Weeks Later gaat verder waar 28 Days eindigde maar de film voelt totaal niet als een sequel. Deze film volgt zijn eigen — allesverwoestende — pad.

Nadat een virus (toepasselijk ‘woede’ genaamd) de Engelse bevolking eerst omvormde tot zombie-achtige monsters (feitelijk geen zombies, ze kunnen namelijk gewoon dood, maar wel redeloze menswezens met een onstilbare honger) en daarna decimeerde, ligt het land er leeg en uitgestorven bij. Een half jaar later arriveert het Amerikaanse leger en kan de repopulatie voorzichtig beginnen. We volgen een vader en zijn twee kleine kinderen die hun moeder aan de zombies hebben verloren. “Ik kon niets doen”, zegt papa (Robert Carlyle in mooie antiheldenrol — om meerdere redenen). Dat het net iets anders lag zagen wij al in de briljante, brute proloog, waarin papa wel heel onheroïsch voor zijn eigen hachje koos.

bloedrochelend
Dan volgt toch de nieuwe uitbraak, ondanks alle militaire machtsvertoon (een klassiek zombie-gegeven, zie alle film van George A. Romero). Maar deze keer is het big budget, de ene setpiece is nog groter en intenser en oogverblindender dan de andere: luchtaanvallen met geeloranje brandbommen op nachtelijk Londen, een onverlichte zaal volgepakt met doodbange mensen plus één losgeslagen, bloedrochelende zombie.

De Spaanse regisseur Juan Carlos Fresnadillo behoudt de rauwe lowbudget-intensiteit die het origineel zijn status van moderne klassieker schonk, maar voegt daar een dikke dosis bigbudget vuurwerk aan toe. Die combinatie pakt geweldig uit en maakt van 28 Weeks Later een originele, intense en beestachtig brute horrorfilm. Klamme handjes en hartkloppingen gegarandeerd.

28 Weeks Later is vooral een visueel imponerend spektakel. Niet dat daar iets mis mee is: het kijk-‘plezier’ (beter: kijk-terreur) is er niet minder om. Net als Cloverfield is dit een adrenaline-pompende popcorn-ervaring die alle zintuigen bedient. Met andere woorden: pure cinema.