THE BEACH

Door de status van de ster veranderde de verfilming van Alex Garlands roman The beach van ‘de nieuwe Danny Boyle’ in ‘de nieuwe Leonardo DiCaprio’. En dat is misschien maar goed ook, want na A life less ordinary maakt Boyle zijn met Trainspotting verworven reputatie opnieuw niet waar.

Het Schotse triumviraat van regisseur Danny Boyle, producent Andrew MacDonald en scenarioschrijver John Hodge bevindt zich sinds het verdiende succes van Trainspotting in een weinig benijdenswaardige positie: na zo’n aanstekelijke explosie van pure adrenaline valt alles tegen. En dus kiezen ze ervoor het wederom over een geheel andere boeg te gooien. Opvolger A life less ordinary was een dapper tegendraadse, maar slechts ten dele geslaagde poging het Amerikaanse subgenre van de screwball comedy nieuw leven in te blazen, The beach lijkt bedoeld als een kritische kanttekening bij het Aziatisch rugzaktoerisme van westerse jongeren die zich in den vreemde Ernest Hemingway wanen.
De door Leonardo DiCaprio vertolkte Richard is zo’n jongen. In de toeristenfuik op het Thaise vasteland drinkt hij slangenbloed om iets nieuws te ervaren, in het commentaar op de geluidsband geeft hij cynisch af op reizigers die genoegen nemen met veilig strandbezoek en dagtripjes naar bekende trekpleisters. Wanneer hij van een krankzinnige hotelgenoot (een sterke bijrol van Robert Carlyle) een getekende landkaart krijgt, is de ultieme bestemming gevonden: een door mythes omgeven strand op een verboden eiland. Dat Richard geen Hemingway is blijkt meteen al, want zonder die mooie Française vertrekken zou zonde zijn en haar vriendje moet dan ook maar mee, evenals de gameboy om de verveling te bestrijden. Richard is dus geen sympathieke held, maar een hypocriet ventje dat het paradijs niet verdient, waarmee de onvermijdelijke afstraffing dramatisch weinig indruk maakt.

Linzen
Richard is niet het enige personage dat aversie oproept: The beach bezwijkt onder types die een flinke schop onder hun kont verdienen. Het mythische strand oogt inderdaad paradijselijk, maar de sektarische hippiekolonie die het alleenrecht claimt weet de illusie zo goed te verstoren dat je hoopt dat die oppervlakkig uitgewerkte paradijsvogels collectief in hun linzen stikken. Dat het inderdaad boontje-komt-om-zijn-loontje in het kwadraat wordt, maakt The beach echter niet tot een bevredigende film: wanneer de personages geen sympathie, of op zijn minst empathie oproepen resulteert hun lot louter in een schouderophalend "Nou en?"
De fans van DiCaprio hebben weinig te klagen — Leo loopt voortdurend schaars gekleed in de Thaise zon — liefhebbers van Trainspotting worden karig bedeeld. De film oogt fraai, met dank aan cameraman Darius Khondji (Delicatessen, Se7en), maar wanneer de uit duizenden herkenbare beats van Underworld en The Chemical Brothers weer uit de luidsprekers knallen klinkt dat vooral als een zwaktebod. Boyle pakt ook nog even uit met een ‘Leo in de jungle’ computerspelletje, maar het is een stijlbreuk die storend werkt. De makers verwijzen in de film en daarbuiten herhaaldelijk naar Apocalypse now, maar hun beoogde pendant voor het digitale tijdperk blijft op alle fronten aan de oppervlakte steken.

Bart van der Put