De pers over Cannes, deel 4

De rode loper heeft zijn dienst gedaan, deals zijn op de filmmarkt gesloten en de competitiefilms hebben gedraaid. Het einde is in zicht. Toch wordt er nog genoeg geschreven vanuit de 68^ste editie van Festival du Cannes. Voor wie het overzicht dreigt kwijt te raken, verzamelt de Filmkrant in een vierdelige serie de belangrijkste links. Deze keer: Het "saaie"/"niet saaie" Love van Gasper Noé, indrukwekkende kunstcinema uit China, Sorrentino’s opvolger op La Grande Bellezza en Palm D’Or voorspellingen.

Love
Vooraf aan Cannes was Love the talk of the town. De extreem expliciete (en NSFW) posters, een ingeplande midnight screening tijdens het festival en Noé’s reputatie als cinema’s Enfant Terrible vormden een intrigerende cocktail van hype onder critici. Love, een film waarin Noé seks wil vertonen zoals het is, leek een verboden vrucht in de programmering van Cannes te zijn. Critici stonden dan ook tot in de late uurtjes te wachten tot de 3D projecter de laatste film van de regisseur van Irréversible en Enter the Void zou afspelen.

Toen de film eenmaal (een uur te laat, midden in de nacht) had gedraaid waren de reacties helaas onderkoeld. Ronald Rovers schreef voor de Filmkrant: "Na een dag op en buiten Twitter turven, blijkt letterlijk iedereen die de film gezien heeft ‘m saai te vinden. Saai. Het dodelijkste oordeel dat je kunt bedenken. En dat over Noé, de maker van spraakmakende films als Irréversible en Enter the Void."

Ook The Dissolve’s Mike D’Angelo was kritisch: "Remove all the X-rated material from Love and it would look like an arty version of (500) Days Of Summer, witlessly written and performed by amateurs. Not worth losing any sleep over, really."

Bor Beekman die voor de Volkskrant verslag doet van Cannes (link via Blendle) schreef ook over het amateuristische spel: "gebrek aan ervaring en talent is het voornaamste gebrek van Love: buiten de bedscènes schiet de cast ernstig tekort. Geen acteurs die empathie opwekken, of zich laten kennen. Zo blijft de 3D-seks in Love, hoe goedbedoeld ook, toch behoorlijk liefdeloos."

Alleen The Guardian’s Peter Bradshaw wilde de film echt verdedigen en richtte zich op de beschuldiging dat Love saai zou zijn: "As ever with sexually explicit films, some airy sophisticates here at Cannes are going to claim that they found Love ‘boring’. I guarantee it. And I can only say that like Pinocchio, their noses are growing — and leave it at that." Hij gaf de film drie sterren.

Mountains May Depart
Twee jaar geleden stond Zhangke Jia met zijn indrukwekkende A Touch of Sin op Cannes en won daarmee een Gouden Palm voor het beste scenario. Dat scenario, bestaande uit vier onafhankelijke verhalen, overspande heel modern China. Het resultaat was een aangrijpende kritiek op de Chinese maatschappij, waarbij plots geweld als hoofdmotief werd gebruikt.

Mountains May Depart klinkt als een minstens even ambitieuze film, die in de trant van The Grand Budapest Hotel zich afspeelt over meerdere tijden en speelt met meerdere beeldverhoudingen. De pers was in ieder geval lovend. Zo schreef Peter Bradshaw voor The Guardian: "Jia Zhang-ke’s Mountains May Depart is a mysterious and in its way staggeringly ambitious piece of work from a film-maker whose creativity is evolving before our eyes. It starts by resembling a classic studio picture from Hollywood, the sort of thing George Stevens or Douglas Sirk might have made, or perhaps something like Mu Fei’s Chinese classic Spring In A Small Town. Then it morphs into a futurist essay on China’s global diaspora and its dark destiny of emotional and cultural alienation." Hij gaf de film vier sterren.

Ook MUBI’s Daniel Kasman was enthousiast: "I can say that no film in the competition so thoroughly kept me ungrounded, unsure of what was to come next, and this despite the fact the story and emotional beats are so tightly structured, direct and perhaps even ‘conventional’."

Berend Jan Bockting schrijft in de Volkskrant over het verschil tussen Mountains May Depart en Jia’s voorganger: "de film wroet beduidend minder expliciet in de maatschappelijke misstanden in China, maar toont desondanks kraakhelder hoe de economische voorspoed in zijn land, met het verstrijken van tijd, resulteert in een samenleving die zijn gevoel van oorsprong en identiteit verliest."

Scott Foundas van Variety zag gebreken in Mountains, maar beoordeelde de film toch positief: "if Mountains feels a touch schematic at times, and awkward in its third-act English-language scenes, the cumulative impact is still enormously touching, highlighted by Jia’s rapturous image-making and a luminous central performance by the director’s regular muse (and wife), Zhao Tao."

The Assassin
Na Wong Kar Wai’s ietwat rommelige The Grandmaster waagt Hou Hsiao-Hsien zich ook aan de martial arts met The Assassin, een kunstzinnige verfilming van een traditioneel Chinees krijgsverhaal. Ook al konden veel critici het verhaal niet precies volgen, haast iedereen vond het een prachtige film. Een Gouden Palm valt dan ook te verwachten voor dit stukje Chinese cinema.

Jessica Kiang gaf de film voor The Playlist een A-. Ze schrijft daarbij over het beeld in The Assassin: "There are miracles in these shots, things that looks like the most serendipitous happenstance, but even over the course of five years of on-and-off shooting, no one gets that lucky that often. So, Hou Hsiao-Hsien, did you direct the clouds?"

Ook Mike D’Angelo van The Dissolve was onder de indruk van Hou’s visuele stijl, maar had daarbij wel zijn bedenkingen: "The Assassin, which Hou shot almost entirely in the Academy ratio (there’s one wider sequence, for some reason), ranks among the most beautiful movies ever made, and will delight any viewer for whom that qualifies as more than enough. If gorgeous still images were my primary interest, however, I’d spend less time in movie theaters and more time in museums, or leafing through photography books. My issue with Hou’s films is that they’re fundamentally pictorial, and that’s not what excites me about cinema."

Peter Bradshaw gaf de film voor The Guardian vier sterren. Hij schrijft lovend, maar ook enigzins terughoudend: "Although at the risk of philistinism, I now confess that for me its sometimes opaque and difficult plot means that my engagement with it can never be as absolute as it’s been for others here at Cannes, who have not hesitated to acclaim The Assassin as a masterpiece and a Palme contender. I’m not sure that I can go that far. The final spark of passion I was looking for was more a delicate firefly which floated entrancingly but elusively ahead."

Youth
Nog een terugkeer op de Croisette waar naar uitgekeken werd: Youth, de opvolger van Sorrentino’s La Grande Bellezza. In deze Engelstalige film spelen niemand minder dan Michael Caine en Harbey Keitel de hoofdrol. Beide acteurs op leeftijd, die toepasselijk zijn gecast in een film die gaat over ouder wording, zowel in lichamelijke als geestelijke zin. La Grande Bellezza was de arthouse favoriet van het afgelopen jaar en sleepte in 2014 dan ook een felbegeerde Oscar in de wacht voor de beste buitenlandse film. De pers schrijft nu echter vrij gemengd over Youth, dus het ziet er niet naar uit dat Sorrentino met zijn laatste film weer zo een prestigieuze prijs gaat claimen.

Aaron Hillis van Filmmaker Magazine was vooral kritisch. Hij schrijf in zijn reportage van Cannes: "Sorrentino not only flattens his own dynamics by pitching every single scene at Maximum Epicness, but worse than that, keeps flexing a casual sexism in his films; Weisz is heartbroken because a man told her she’s no good (her only comeuppance is rebutting that she’s a dynamo in the sack, as if that’s her only validation as a partner), and even after a Miss Universe winner (Madalina Diana Ghenea) surprises the men with her intellect, it’s only when she later disrobes and steps into a pool that she’s allowed to wow as the camera’s male gaze lingers."

Ook de Filmkrant’s Ronald Rovers had zijn bedenkingen: "Het Engelstalige Youth — en waarom die per se in het Engels moest lees je tzt in de Filmkrant — wordt ondanks ontroerende en memorabele scènes tussen hoofdpersonages Michael Cain en Harvey Keitel niet meer dan dat: een verzameling indrukwekkende momenten. Hoe meer barokke films hier in Cannes verschijnen hoe beter, maar het risico met al die prachtige beelden is dat een filmmaker soms het vlees om de botten vergeet. De inhoud dus."

Mike D’Angelo schrijft meer over die prachtige beelden voor The Dissolve: "It’s not a great movie, but Sorrentino’s style of beauty can’t be captured in stills; it’s rooted entirely in editing, in the musical flow of images as they cascade across the screen."

Coen van Zwol was namens NRC een van de weinige critici die Youth echt volmondig verdedigde. Hij schreef: "Ik denk dat de critici teveel déjà vu hebben, en vinden dat de film alle kanten opwappert. Kan best, maar wat wappert hij prachtig! Wervelend, grappig, slim, melancholiek: ik kan er geen genoeg van krijgen."

Palm voorspellingen
Tijdens de 68ste editie van Festival du Cannes zijn weer veel mooie films voorbij gekomen. Voorspellen wie van die films er met een Palm d’Or naar huis gaat lijkt dan ook haast onmogelijk. Dat houdt critici gelukkig niet tegen om hun voorspellingen (en wensen) voor de uitreikingen te delen.

Festivalfavoriet lijkt in ieder geval Todd Haynes’ Carol. Die film topt in ieder geval het lijstje van The Guardian’s Peter Bradshaw. Of die film ook echt gaat winnen is echter nog geen gegeven, want de opinie van de pers wil nog wel eens uiteenlopen met die van de jury, die dit jaar onder tweekoppige leiding van de gebroeders Coen staat. "Willen de Coens hun stempel op de keuze drukken?" Vraagt Coen van Zwol zich af in NRC Handelsblad. "Dan winnen films met een scherpe, sardonische onderstroom. Of Saul Fia. Of juist niet, want de Coens zijn graag ongrijpbaar. Het is volop speculeren op de terrassen langs La Croisette. Zondagavond de uitslag."

Hugo Emmerzael