White Bird in a Blizzard

Als iemand ervan hield om taboes te doorbreken dan was het New Queer Cinema-icoon Gregg Araki wel. Helaas slaat hij met dit groeipijnendrama helemaal naar de andere kant door.

Je kunt veel zeggen van Gregg Araki, maar niet dat hij laf is. Van alle filmers die eind jaren negentig opkwamen met de New Queer Cinema — Todd Haynes, Gus van Sant, John Cameron Mitchell — hield Araki er het meest van om taboes te doorbreken, in films die opzichtig dwepen met de romantiek van de zelfkant. Met het meesterlijke Mysterious Skin liet Araki zien dat hij misschien toch meer was dan een kroniekschrijver van (te) mooie jonge mensen die zich onderdompelen in alternatieve seks, drugs en doemmuziek. Achteraf blijkt Araki’s indringende portret van slachtoffers van een pedofiele sportcoach slechts een eenmalig uitstapje in de richting van de mainstream te zijn geweest. In plaats van munt te slaan uit het artistieke succes van Mysterious Skin zocht Araki zijn geliefde plaatsje in de marge weer op. Eerst met de strontmelige hasj-cakeklucht Smiley Face, en daarna met de amusante maar extreem rommelige einde-van-de-wereld-komedie Kaboom.
Die Gregg Araki dus, die we nooit laf durfden te noemen, die heeft nu met White Bird in a Blizzard een ontzettend laffe film afgeleverd. Laf als in: laf smakend. Laf als in: vlees noch vis. Laf als in: stilistisch noch thematisch een standpunt durven innemen.
Het op een boek van Laura Kasischke gebaseerde drama draait om de zeventienjarige Kat (Shailene Woodley) wier moeder van de ene op de andere dag verdwijnt. In flashbacks zien we Eva Green als een wel zeer fotogenieke huisvrouw wegkwijnen, in een liefdeloos huwelijk met de vooral uit de tv-serie Law & Order bekende Christopher Meloni. In voice-over vertelt de puberende Kat dat haar moeder haar zo genoemd heeft omdat ze liever een kat had gehad. Ik zou graag zeggen dat de getalenteerde Shailene Woodley de film naar een iets hoger plan tilde met haar sterke spel. Die kans krijgt ze echter niet doordat Kat is geschreven als een personage zonder inhoud. Sommige observaties over haar vader en moeder zijn mooi geformuleerd. De droombeelden die voorbijkomen van haar moeder in een ijskoud winters landschap zijn ook best attractief. Maar al die observaties en dromen zijn geen uitingen van een geloofwaardige meisje van zeventien. Ze blijft een literair construct, een lege huls.
De in 1987 gesitueerde vertelling — die qua new-wave-soundtrack en aankleding net zo goed vijf jaar eerder had kunnen spelen — begint als een clichématig groeipijnendrama, om te eindigen als een net zo clichématig moordmysterie. In de ontknoping speelt een vriezer een grote rol. Hoe toepasselijk. White Bird in a Blizzard smaakt als een overjarige diepvriesmaaltijd bereid in een muffe magnetron.

Fritz de Jong