KABOOM

Geile luchtbel barst

  • Datum 28-04-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films KABOOM
  • Regie
    Gregg Araki
    Te zien vanaf
    01-01-2010
    Land
    Verenigde Staten/Frankrijk
  • Deel dit artikel

De nieuwe film van Gregg Araki, een sciencefiction horrorkomedie waarin een jonge biseksuele student een wereldwijde samenzwering ontdekt, is een wel héél erg luchtige affaire.

Af en toe horen we in kaboom iets over tentamens en faculteiten, maar zoals vrijwel iedere achttienjarige student is Smith (Thomas Dekker) vooral bezig met andere zaken. Hij fantaseert over zijn goedgebouwde, maar heteroseksuele kamergenoot Thor (Chris Zylka); deelt het bed met de ongebonden London (Juno Tempel) of vrijt met een getrouwde man op het naaktstrand. Zijn gevoelens bespreekt hij het liefst met zijn sarcastische vriendin, de lesbische Stella (Haley Bennett).
Alsof zijn liefdesleven al niet ingewikkeld genoeg is heeft Smith een vreemde terugkerende droom over een roodharige vrouw en een vuilniscontainer. Een hallucinatie, aan het einde van een uit de hand gelopen feestje, overtuigt hem ervan dat hij getuige is geweest van de moord op die roodharige vrouw. Het zet hem op het spoor van mannen met enge dierenmaskers en een bizarre, wereldwijde samenzwering.
Regisseur Gregg Araki (splendor, mysterious skin) keert, naar eigen zeggen, terug naar de films die hij midden jaren negentig maakte. totally f***ed updoom generation en nowhere behoorden tot zijn ‘Teen Apocalypse’-trilogie. kaboom wil in dat rijtje een soort donnie darko zijn voor jonge homo’s, lesbiennes en bi’s. Helaas weet Araki noch de nachtmerrieachtige sfeer op te roepen, noch de betrokkenheid die Richard Kelly creëerde rond zijn titelpersonage. Smith is een aardige jongen met mooie ogen, maar we leren hem niet kennen te midden van alle uitbundige kleuren, sarcastische dialogen en seksscènes.

Bakken en beffen
Want seks hebben de hoofdrolspelers in kaboom voortdurend, in wisselend verband en zonder vooroordelen. Wanneer Smith, Londen en Stella de lakens niet delen, vuren ze grappen op elkaar af. Kamergenoot Thor wordt schalks omschreven als een ‘Supergod of thunder with a giant hammer’. Londen klaagt, wanneer een klunzige hetero van het beffen niks bakt: ‘Dude, it’s a vagina, not a plate of spaghetti!’. Araki weet wel hoe hij vlotte dialogen schrijft.
Maar het is met die dialogen als met rest van zijn film. Het is wel grappig, maar indringend, bevrijdend of provocerend is het allang niet meer. Laat staan spannend. Het bericht dat er een lijk is gevonden bij de faculteit Oceanografie belooft nog wat, maar Araki maakt geen moment serieus werk van suspense, spanning of plot. De roodharige dame uit Smiths droom blijkt een tweelingzuster te hebben… Stella’s mooie vriendin Lorelei is een heks… Al die nieuwe informatie bereikt ons met dezelfde vrijblijvendheid waarmee deze personages het bed delen.
Dat er films gemaakt worden zonder vooroordelen is prettig, en dat die ook vrolijk mogen zijn spreekt voor zich, maar er is een moment waarop speelsheid overgaat in gemakzucht. Wanneer Araki een dialoog inlast over de Kinsey-schaal, volgens welke niemand honderd procent homo of hetero is, is dat hoogstens een excuus voor het verder ontbreken van enige inhoudelijke bestaansreden voor de film, anders dan te vermaken. Araki preekt sowieso voor eigen parochie. In de finale maakt Araki zich zelfs schuldig aan de aller-goedkoopste truc van beginnend filmmakers: wanneer je je verhaal niet op een fatsoenlijke manier af kunt ronden, trek je alles naar een grote, absurde climax. kaboom!
De scènes met hetero-, homo- of biseksuele hoogtepunten willen nog wel vonken, maar meer dan sexy vermaak is het niet. Wat we in die finale horen knallen, is vooral lucht.

Barend de Voogd