RECONSTRUCTION

Het Deense debuut Reconstruction speelt een postmodern spelletje met dubbelgangers. De titel van de film geeft al aan wat de toeschouwer te doen staat: het verhaal reconstrueren.

Als in een speelfilm twee rollen door dezelfde acteur of actrice worden gespeeld, dan is dat meestal geen budgettaire keuze. Zulke dubbelrollen duiden er op dat een van de personages een dubbelganger heeft, dat een personage een dubbelleven leidt, dat het ene personage een (verzonnen) afsplitsing van de ander is. Of de regisseur wil algehele verwarring over de identiteit van de personages zaaien. Zie bijvoorbeeld La double vie de Veronique, AmnesiA, Als twee druppels water of Lost highway.
In Reconstruction, het speelfilmdebuut van de Deense regisseur Christoffer Boe, worden de twee vrouwen Simone en Aimee gespeeld door de blonde actrice Maria Bonnevie. En ook hier geeft die dubbelrol een hint over de diepere betekenis van de film. En die hint is welkom, want Boe, die ook meeschreef aan het scenario, goochelt flink met de logica en de chronologie van zijn film.
De jonge fotograaf Alex (Nikolaj Lie Kaas) laat zijn vriendin Simone in de metro in de steek om de onbekende medepassagier Aimee achterna te gaan. Hij brengt de nacht met haar door in haar hotelkamer, en daarna staat zijn wereld op zijn kop. Tijdens volgende ontmoetingen lijkt het alsof Aimee en Alex elkaar niet eerder ontmoet hebben; bovendien is Simone Alex ook op slag vergeten. Zijn Aimee en Simone inderdaad dezelfde personen? Fantaseert Alex misschien over een buitenechtelijk slippertje, waarin zijn eigen vriendin de hoofdrol speelt?

Schone straten
Raadsels, incongruenties en meerduidigheden, daar jongleert Christoffer Boe graag mee, en de titel van zijn film beveelt aan welke taak de toeschouwer heeft: je moet zelf het verhaal reconstrueren. Maar Boe is de eerste om toe te geven dat dat niet lukt. De verteller van het filmverhaal, eveneens de echtgenoot van Aimee, benadrukt in de voice-over dat het allemaal verzonnen is. Bovendien onderstreept de hele glossy vormgeving van de film het fictionele karakter. Acteurs lopen door schone, verlaten straten en metrogangen, alsof het splinternieuwe filmsets zijn. En veel van de scènes zijn zo clichématig, dat je in ieder geval hóópt dat Christoffer Boe het fictionele ervan wil tonen. Want anders kun je niet meer met goed fatsoen Samuel Barbers slepende vioolconcert ‘Adagio for strings’ onder een afscheidsscène zetten.
De jonge filmmaker Christoffer Boe laat met zijn filmdebuut, die al heel wat prijzen in de wacht heeft gesleept, zeker zien dat hij filmen kan. Stilistisch gezien is Reconstruction veelbelovend voor volgend werk van Boe en er zitten een aantal intrigerende momenten in, die vanwege hun ontregelende surrealisme in de verte doen denken aan films als Lost highway en Mulholland Drive. Maar de postmoderne spelletjes die Boe in zijn script speelt, doen nogal vrijblijvend aan. De verteller kondigt van te voren aan: "Het is allemaal maar een constructie, maar toch zal het pijn doen." Maar die pijn voelen wij toeschouwers helemaal niet. De relatieperikelen zijn vliesdun, en de bokkensprongen in het scenario voegen daar weinig aan toe. Reconstruction blijft steken in een bedacht construct, in doelloze Spielerei.

Pieter Bots