IK OMHELS JE MET DUIZEND ARMEN

Ruim een half jaar na het overlijden van regisseur Willem van de Sande Bakhuyzen verschijnt zijn laatste film in de bioscoop, het bitterzoete relatiedrama Ik omhels je met duizend armen.

In Ik omhels je met duizend armen, naar de gelijknamige roman van Ronald Giphart, vertrekt schrijver Giph (Tijn Docter) met zijn vriendin Samarinde (Carice van Houten) en een clubje opgeschoten vrienden naar La Palma voor een zonovergoten vakantie vol seks, drugs en vluchtige lolletjes om erachter te komen dat hij zich na de dood van zijn moeder (Catherine ten Bruggencate) in die setting niet langer thuis voelt. De met hun familieverhoudingen worstelende veertigers die we van acteursregisseur Van de Sande Bakhuyzen kennen uit de films die hij maakte met scenariste Maria Goos (Cloaca, Familie en Leef!) maken in Ik omhels je met duizend armen plaats voor een twintiger die met zichzelf in het reine moet zien te komen. Wat laatstgenoemde film echter node mist, zijn de verfijnde karakteruitwerkingen van Goos.
Ik omhels je met duizend armen werd geschreven door het duo Ruud Schuurman en Edward Stelder dat werkte aan televisieseries als Westenwind en IC. Zij sponnen een ingenieus net van flashbacks en -forwards tussen Giphs vakantie en het daaraan voorafgaande ziekbed van diens aan MS-lijdende moeder. Van een lichte feelgoodmovie rond de ontmoeting met zijn liefde Samarinde verandert de film al snel in een serieuzer relatiedrama waarin Giph worstelt met zijn gevoelens voor zijn vriendin en moeder.

Spasmen
Bijzonder is hoe daarbij wordt gespeeld met situaties die de kijker laten balanceren tussen lach en traan: een flirt die bruut wordt verstoord door de klap van iemand die van het dak springt, of Giph die zijn door spasmen geplaagde moeder vergeefs probeert aan te kleden. Maar met een hoofdpersoon die niet over zijn gevoelens praat, hebben de makers het zich niet makkelijk gemaakt. Op het eerste gezicht dramatische gebeurtenissen als een slippertje en het zwanger raken van zijn vriendin blijven zonder gevolg, terwijl er wel tijd wordt ingeruimd voor een flauwe grap over kutschrijvers die altijd met mooie wijven aan de haal gaan, verteld door een barman die niet weet dat hij Giph de schrijver tegenover zich heeft.
De enige constante is het gekonkel tussen Giph enerzijds en zijn moeder en vriendin anderzijds. Waarbij die laatste twee de show stelen. Wat de vraag opwerpt waarom we bijna twee uur zouden kijken naar een jongen met een enorm bord voor zijn kop en vrienden wier belevingswereld zich tot seks beperkt. Wanneer Giph eindelijk toe is aan de duik in zijn moeders armen, komt die omslag te plots om invoelbaar te zijn. De film wordt bovendien in- en uitgeleid door een zielloos opgelepelde voice-over die vaststelt dat ‘de laatste momenten van mijn leven met mijn moeder de meest intieme van mijn leven [waren].’ Een overbodige conclusie, in meer dan één opzicht.

Karin Wolfs