HOW I ENDED THIS SUMMER

In het pooldrama how i ended this summer zitten twee zwijgzame Russen op elkaars lip, waarna de onvermijdelijke uitbarsting volgt.

De twee meteorologen op het eiland Archym in het Siberische Chukotka district verzamelen elke dag hun data. Ze meten alles wat ze maar kunnen meten, maar controle over de wereld krijgen ze nooit. Laat staan over hun eigen leven. Want zet twee mensen bij elkaar, en dat hoeft nog geen eens op zo’n afgelegen plek te zijn als in deze film, en er is explosiegevaar. Juist als ze zo zwijgzaam zijn als de twee mannen in how i ended this summer van Aleksei Popogrebski (roads to koktebel).
Hun communicatie lijkt enkel te bestaan uit de cijfers die ze elke dag doorbellen naar het vasteland: "50-026…" Wat deze getallen betekenen, zullen we nooit weten, het is een geheimtaal die een bepaalde zekerheid suggereert, maar alleen betrouwbaar is als het meetapparaat dat ook is. Faalt het meetapparaat dan stort hun hele wereldbeeld in elkaar. De twee mannen zijn afhankelijk van dit soort omstandigheden, van het ijs waarin het reddingsschip vastloopt, van de toevoer van de Arctische forel, van de roestige olievaten. De enige geluiden zijn die van de tikkende klok, van de storende radiofrequenties en van de koude zee die maar doorbeukt tegen de kust.
De jonge wetenschapper in opleiding probeert nog wat van zijn verblijf te maken. Hij gebruikt de radar als draaimolen en de olievaten als springkussen. Muziek is zijn redding. Zijn meer ervaren collega waarschuwt hem voor al te veel jolijt. "Het is hier geen speeltuin." Want, zo vertelt hij, met de twee geofysici die hier eerder verbleven, liep het fout af. Van één is enkel nog een kogelgat in het plafond over. Na een onheilstijding waart de geest van zero kelvin (1995, Hans Petter Moland) rond in dit onbarmhartige oord, waar de twee mannen ook mentaal een eiland worden en vastdraaien in hun eigen logica. Hier heerst de wind, op deze plek kom je het dichtst bij de kilte van het heelal, die vlak boven ons hoofd begint maar die we elke dag proberen te negeren, omdat de omvang en de verwoestende kracht ervan ons doodsangst aanjaagt. Dit eiland is een onherbergzame wereld waar de mens alleen met blikvoer overleeft, want een gevonden ganzenei en wat drijfhout zijn niet genoeg. Deze twee mannen houden zich op de been met hun wetenschappelijke data. Het veranderlijke weer is hun enige houvast.

Mariska Graveland