Gianni e le donne

Gianni Di Gregorio maakt films over Gianni. Gianni is een soort mix tussen Marcello Mastroianni en Nanni Moretti: tobberig charmant. En die vrouwen hè?

De Gianni uit Gianni e le donne is niet dezelfde Gianni als de Gianni uit Pranzo di ferragoste (2008). Gianni is theatermaker en scenarioschrijver Gianni Di Gregorio (1949), die nadat hij meeschreef aan Gomorra (2008) opeens de deuren van de Italiaanse filmindustrie voor zich geopend zag. En Gianni is zijn alter ego, een bedeesde bijna-bejaarde die op de hielen wordt gezeten door De Vrouw. Waren het in Pranzo di ferragoste zijn moeder en haar hoogbejaarde vriendinnen die hem het leven zuur maakten, in Gianni e le donne wordt de (inmiddels) getrouwde Gianni door zijn beste vriend Alfonso opgejut om eens wat meer achter de vrouwtjes aan te gaan.
De films zijn niet helemaal vervolgfilms, al is Gianni nog steeds Gianni en blijft hij nog steeds het liefste dicht bij huis. Hij filmde zijn eigen huis als zijn eigen huis en zijn eigen dochter als zijn eigen dochter. Maar wat hij eigenlijk wil zeggen is dat er in Rome waarschijnlijk duizenden Gianni’s rondlopen. Ze zijn een soort mix tussen Marcello Mastroianni in Fellini’s onverbiddelijke klassieker La città delle donne (1980) en Nanni Moretti in Caro diario (1993). Onhandige dromers, ze sjacheren met het leven en zijn helemaal niet zo macho als het clichébeeld van de latin lover wil.

Lome nazomerfilm
Gianni e le donne is het tragikomische relaas van een reeks faalervaringen. Al die prachtige vrouwen moeten helemaal niets van Gianni weten. Of, nu ja, ze moeten een heleboel van hem weten, behalve dat ene. De verpleegster van zijn moeder ziet in hem meer een vaderfiguur, zijn ex valt voordat er nog maar een beetje sentimenteel over vroeger kan worden gedaan al in slaap en zijn dochter is zo verdomd vrijgevochten dat Gianni ten einde raad meer sympathiseert met haar slampamperige vriendje dat ze aan de dijk wil zetten.
Als lome nazomerfilm heeft Gianni e le donne meer substantie dan het onverwacht succesvolle Pranzo di ferragoste. Het schrijnt iets meer en Gianni is als figuur wat gecompliceerder geworden. Zijn getob, de midlife crisis nauwelijks te boven, nu alweer kampend met een post-pensioendip, is, zo beaamde ook regisseur Di Gregorio, een echt hedendaags Italiaans sociaal fenomeen. Je zou dat soort kerels niet om een boodschap sturen, want voor je het weet staan ze alweer romantisch in een parkje weg te dromen, maar ze zijn wel zo verduiveld onhandig-charmant.

Dana Linssen

Latin lover of loser?

Marcello Mastroianni in La città delle donne (Federico Fellini, 1980).
Guido, Guido, Guido. Uit alle hoeken en gaten komen ze, de vrouwen die Marcello Mastroianni’s zakenman Snàporaz belagen in La città delle donne. Oud, jong, en vooral rondborstig natuurlijk. En Mastroianni (gepokt en gemazeld in al die Italiaanse huwelijkskomedies van de jaren vijftig en zestig van Divorzio tot Matrimonio all’ Italiana) zet al zijn ouderwets galante verleidingstrucs in, maar hé, dit is 1980, en de vrouwen staan zelf hun mannetje. Klassieker over de verwarring van de vrouwenemancipatie in Italië. Van dominante moeders en echtgenotes werden vrouwen opeens zichzelf.

Nanni Moretti in Caro diario (Nanni Moretti, 1993).
Nanni Moretti speelt Nanni Moretti in doorbraakfilm Caro diario. Lekker neurotisch op zijn scootertje door Rome crossend. En hij heeft een oogje op Jennifer Beals, de hoofdrolspeelster uit eighties dansfilm Flashdance (1983), die natuurlijk prompt voor zijn ogen materialiseert. Want zo gaat het met de eeuwig nimfachtige vrouw. Onaanraakbaar. Maar herkenbaar in alle vrouwen.

Stefano Accorsi in L’ultimo bacio en Baciami ancora (Gabriele Muccino, 2001 en 2010).
Ook anno nu is de Italiaanse man nog steeds in de war. Wat moet je ook met al die Madonna’s en moeders die nu niet alleen meer thuis, maar ook op de werkvloer de dienst uitmaken? Regisseur Muccino maakte twee moderne generatieportretten en acteur Stefano Accorsi (ook als romantisch tobbertje te zien in Philippe Claudels Tous les soleils) is de gefeminiseerde macho, die best wel van dattum wil, maar als een pubermeisje op haar kamertje door dromen nooit tot daden komt.

DL