TOUS LES SOLEILS

Er is altijd nog de zon, die ergens achter de wolken schijnt. Net als in il y a longtemps que je t’aime laat Philippe Claudel zijn hoofdpersoon worstelen met de demonen uit het verleden. Maar hoe zwaar het leed ook is, er is altijd troost.

Als docent barokke muziek heeft Alessandro een zwak voor Tarantella, Italiaanse folkmuziek die magische krachten bezit. Het kan ziekten genezen, en vooral melancholie. Een medicijn dat Alessandro goed kan gebruiken. Zo’n vijftien jaar geleden heeft de in Straatsburg wonende Italiaan zijn vrouw verloren.
Het is een kwaliteit om een zwaar onderwerp als rouwverwerking op een luchtige manier te brengen. En dat is wat Claudel doet. Al vanaf het eerste shot, als Alessandro komt aanrijden op een Solex met een pothelm. Misschien een flauw beeld, maar het laat meteen zien dat Alessandro zijn best doet om er wat van te maken. Hij heeft de zorg voor zijn dochter en zijn in huis wonende broer. Het leven gaat door.
Pas als zijn dochter rondloopt met vlinders in haar buik, worden de scheuren in Alessandro’s ziel zichtbaar. Hij geeft haar te weinig ruimte. Niet omdat hij zelf na de dood van zijn vrouw niet meer verliefd kan worden. Het is een overbezorgdheid, die voortkomt uit een onverwerkt verlies.

Verliefd
Je zou bijna vergeten dat Claudel, van oorsprong schrijver, met tous les soleils pas zijn tweede film heeft gemaakt. Cinematografisch is het allemaal niet zo schokkend, maar de Fransman is een vaardig verteller. Het is een komedie met vaart, waarin alle pionnen op de juiste plek staan. De dochter zorgt voor de verbinding tussen verleden en toekomst. Zijn anarchistische broer, die nadat Berlusconi aan de macht is gekomen tevergeefs politiek asiel probeert aan te vragen in Frankrijk, zorgt voor de komische nood. Bovendien is zijn naïviteit een mooi contrast met de volwassenheid van zijn vroegrijpe dochter. En natuurlijk is daar de muziek die voor verlossing zorgt en de zon weer laat schijnen.
Eigenlijk is het scenario té goed. Naast zijn docentschap en zijn verwoede pogingen het huishouden draaiende te houden, weet Alessandro tijd te vinden boeken voor te lezen in het ziekenhuis. Als zijn lievelingspatiënt overlijdt, ontmoet hij de dochter die haar moeder al jaren niet meer heeft gezien. Wat denkt u? Zal Alessandro eindelijk weer eens verliefd worden? Zal hij, door haar te helpen bij het verwerken van haar moeders dood, zijn eigen verdriet overwinnen?
Hoe voorspelbaar ook, tous les soleils weet ook aan de grootste cynicus een glimlach te ontlokken. Daarvoor weet Claudel te goed wanneer hij op welke knop moet drukken. Hij slaagt erin van de filmkunst een ABC-tje te maken. Voor wie de duisternis van de bioscoopzaal opzoekt om verrast te worden, iets nieuws te vinden of geschokt te worden, zal tous les soleils een teleurstelling zijn. Niet voor degene die zich simpelweg wil laten meevoeren door een vaardig gemaakte komedie over rouwverwerking.

Jeroen Stout