Cloclo

Het levensverhaal van de vroeg gestorven Franse kitschkoning Claude François.

39 jaar was de Franse volkszanger Claude ‘Comme d’Habitude‘ François toen hij in maart 1978 in bad geëlektrocuteerd werd. Drie decennia later is ‘Clo-clo’ in Frankrijk nog altijd populair. Dat er dus genoeg Fransen zijn die een 148 minuten durende, keurig chronologische film over een overleden Gallische zanger willen zien, viel te verwachten. Maar wat moet een Nederlands publiek ermee?
Dat moet dan, zoals iemand onlangs in The Guardian opmerkte, het superheldachtige zelfactualisatiedeuntje zijn over een gewone jongen die al z’n dromen waarmaakt, waardoor de film zelfs aan Groot-Brittannië en de Verenigde Staten verkocht kan worden, meestal toch niet echt francofone gebieden. Cloclo, kortom, is een heus Bildungsverhaal, met roem, tragiek en disco.
Ondanks een stralende hoofdrol van Jérémie Renier en het overtuigende production design dat de jaren zestig en zeventig in herinnering roept, is het grote probleem van Cloclo dat het met die tragiek wel meevalt, behalve dan die laatste desastreuze actie in bad. Want ondanks de 148 minuten speeltijd blijft de echte Claude François ver op afstand. Tenminste, dat moet wel. Het kan toch niet echt zo zijn dat de zanger ijskoud een van z’n twee zoons verstopte omdat dat beter was voor z’n imago? Dat hij zonder om te kijken steeds weer de ene vrouw voor de andere inwisselde en dat hij al die tegenslagen in het begin van z’n carrière soepel weglachte om de volgende dag weer met een ander idee bij de platenmaatschappij voor de deur te staan? Het enige waar Claude last van had, als je de film mag geloven, was dat z’n carrièreplannen niet in de smaak vielen bij z’n autoritaire vader. Afgezien daarvan is het componeren van liedjes de enige introspectie die de zanger kende. Maar niemand is zo oppervlakkig. Dus als je dan een biopic maakt, graaf dan wat dieper.
Maar dat is precies het probleem met een handjevol recente biopics, merkte The Guardian in datzelfde artikel op, verwijzend naar The Iron Lady, J. Edgar en The Lady. Dat doen ze niet. Alle nadruk ligt op het succesverhaal. ‘Ze nemen een nationaal icoon en kleden ‘m in de kostuums en taal van de wereldwijde mainstream.’ Herkenbaar voor iedereen en zonder nadruk op ambivalente biografische gebeurtenissen. Zoals het gegeven dat Cloclo nauwelijks creatief talent had maar alles kopieerde van andere artiesten. Ironisch genoeg werd een van de weinige nummers die hij wel zelf bedacht meteen gekopieerd door Frank Sinatra, die er met My Way ’s werelds populairste requiem van maakte.
Talent om te vermaken had de Fransman dan weer wel en dat levert zijn productiebedrijf Disques Flèche en z’n twee zonen Marc en Claude junior jaarlijks nog altijd miljoenen op. Marc François was trouwens ook een van de financiers achter Cloclo dus dat verklaart misschien waarom het zo’n keurige, kritiekloze film is geworden. Want zelfs na 148 minuten weten we nog steeds niet wie zijn vader was.

Ronald Rovers