CELEBRITY

Sinds Manhattan murder mystery uit 1993 heeft Woody Allen enkele jaren louter topfilms afgeleverd, waardoor je bijna zou vergeten dat een oeuvre dat inmiddels uit meer dan vijfentwintig films bestaat ook onvermijdelijk zijn mindere momenten moet kennen. Celebrity is er zo één.

Roem is een terugkerend onderwerp in het werk van Woody Allen. Zijn meest geslaagde uitwerking van het thema is de hilarische nepdocumentaire Zelig (1983), waarin de kameleontische titelheld achtereenvolgens vereerd en verguisd wordt in het turbulente Amerika van de jaren twintig. In Celebrity onderneemt Allen een poging om beroemdheid in de jaren negentig te definiëren. De in zwart-wit gedraaide film dringt binnen in de van hypes aan elkaar hangende wereldjes van de film, het theater, de mode en de literatuur. Dat leidt tot een aantal aardige tafereeltjes, zoals een amok makende Leonardo DiCaprio als een arrogante jonge filmster, en Charlize Theron als een ‘polymorf pervers’ fotomodel. Toch dringt zich al gauw de vraag op, wat Allen nou precies wil zeggen. Jammer genoeg lijkt hij niet veel verder te komen dan enkele vage, Andy Warhol-achtige toespelingen op talentlozen die hun vijftien minuten roem najagen. Nu kan Allen ook erg onderhoudend zijn als hij niet echt iets te zeggen heeft; de romantische klucht Mighty Aphrodite (1995) gaat bijvoorbeeld helemaal nergens over, maar bevat zoveel onsterfelijke oneliners en grappen dat dat niet eens opvalt. Helaas was Allens moppentrommel tijdens het schrijven van Celebrity kennelijk wat minder goed gevuld.

Droplul
De in Celebrity gemanifesteerde ideeënarmoede wordt enigszins gemaskeerd door een overrompelend grote cast die volgens de persmap maar liefst 242 acteurs met tekst bevat. Daarnaast zijn er twee mooie hoofdrollen van Judy Davis en Joe Mantegna. In de rol van Robin Lee bewijst Davis voor de vierde keer dat zij een ideale Allen-actrice is: minstens zo neurotisch als Woody zelf, en net als hij in staat om te balanceren op de grens waar irritatie omslaat in humor. De manier waarop Robin verandert van een geremde, intellectuele lerares Engels in een oppervlakkige, maar des te gelukkigere societyjournalist is een genot om naar te kijken, terwijl Mantegna zeer innemend is als haar geduldige verloofde.
Jammer genoeg is meer dan de helft van de film gewijd aan de andere hoofdpersoon Simon Lee, de in midlife crisis verkerende ex-man van Robin die iedereen lastig valt met zijn boekmanuscripten en filmscenario’s. Allen achtte zichzelf te oud om de veertigjarige Simon te spelen, en daarom huurde hij Kenneth Branagh in voor de rol — een grote vergissing. De ambitieuze Shakespeare-vertolker is een technisch begenadigd acteur, die echter over nul persoonlijke eigenschappen beschikt. In Celebrity geeft hij een werkelijk schaamteloze imitatie ten beste van Woody Allen — het enige dat eraan ontbreekt is een zwarte bril. Maar in de handen van de humorloze Branagh wordt het inmiddels overbekende Allen-personage zo’n ongelooflijk zeikerige droplul, dat je met de beste wil van de wereld niet kunt voorstellen dat de vrouwen waar hij mee omgaat — Winona Ryder, Charlize Theron en Famke Janssen — deze loser zelfs maar een blik waardig gunnen.

Fritz de Jong