AMERICAN DREAMZ

American dreamz wil kritiek leveren op de bloedzuigersmentaliteit in televisieland en een knullige Amerikaanse president.

"Mijn moeder wilde dat ik president werd om mijn vader te laten zien dat elke idioot het kon." George Bush komt er niet goed van af in de Idols-parodie American dreamz. Althans, zo op het eerste gezicht. In een van de eerste scènes zien we de president (Joe Staton, gespeeld door Dennis Quaid) ’s ochtends wakker worden en zijn stafchef (Willem Dafoe) om een krant vragen: "Ik ga de krant lezen!" besluit Staton enthousiast. Een primeur. De boodschap is duidelijk: Bush is een prutser.
Hugh Grant is ‘American dreamz’-presentator Martin Tweed, gewetenloos, manipulatief en dus erg populair bij de kijkers. Mandy Moore is het blonde meisje Sally Kendoo dat "liever mijn oogbollen opeet dan deze wedstrijd verliest". En Sam Golzari is wannabe-terrorist Omer Obeidi die naar de VS komt om het land een dodelijke slag toe te brengen maar eigenlijk liever Broadway-musicals zingt.
Hier heet het Idols, in Groot-Brittannië heet het Pop Idol en daar heet het American Idol en het is allemaal hetzelfde: het opsporen van bovenmenselijk zangtalent en het en passant vernederen van afvallers zodat de kijkers zich kunnen wentelen in de ellende van een ander. American dreamz is een parodie op dat genre.

Slap aftreksel
Martin Tweed (‘Bring me freaks’) gaat over lijken om de hoogste kijkcijfers te scoren en de kandidaten blinken uit door naïviteit of hun bereidheid om iedereen te misbruiken die succes dichterbij kan brengen. Om de dalende populariteit van de president op te schroeven, besluit zijn stafchef om hem in te schrijven als jurylid in de finale van ‘American dreamz’. Met een oortje dan wel, want de president moet alles ingefluisterd krijgen. De terroristen die Omer achterna zijn gereisd, krijgen zo een prachtige kans om de president op te blazen. Omer hoeft alleen nog maar de ‘American dreamz’-finale te bereiken.
Paul Weitz regisseerde eerder American pie en About a boy en maakte daarmee duidelijk dat hij een gedegen verhaal in elkaar kan draaien. Maar meer dan dat is American dreamz niet. Het is formulewerk met een paar aardige grappen. De verwijzingen naar George Bush zijn geen bijtende politieke satire, het zijn eerder stoute grapjes. De angel ontbreekt.
Waarom werkt zijn aanpak niet? De politieke satire sorteert weinig effect omdat we eerder al veel scherpere satire op de Amerikaanse politiek en de media hebben gezien (Wag the dog, The Manchurian candidate). En de Idols-satire werkt niet omdat de film niet meer dan een slap aftreksel van de werkelijkheid is. De smakeloze vernedering van kandidaten door pseudo-deskundigen en het drama dat erbij hoort, is in werkelijkheid veel heftiger. Dus wat zegt American dreamz eigenlijk? Niets.

Ronald Rovers