AMERICAN PIE

Wie alleen afgaat op de opdringerige promotiecampagne rond American pie zal weinig meer verwachten dan het ranzigere broertje van Porky’s. In de praktijk blijkt de tienersekskomedie anno 2000 gelukkig iets meer om het lijf te hebben.

In de VS gaf de release van American pie aanleiding tot enig rumoer, doordat de zedenmeesters van de filmkeuring de seksueel getinte tienerkomedie voorzagen van het stempel voor volwassenenfilms, NC-17. Pas na flink wat snijwerk kwam er ook een versie beschikbaar voor de tienerdoelgroep. Het relletje is weer eens een typisch Amerikaanse storm in een glas water. Debuterend regisseur Chris Weitz bouwt in zijn van lichaamssappen, scheten en andere ranzigheden doortrokken toilethumor gewoon door op het werk van de gebroeders Bobby en Peter Farelly, wiens grote publiekstrekkers Kingpin en There’s something about Mary tenminste nog gezien mochten worden door tieners onder begeleiding van hun ouders.
De overtrokken reactie van de keurmeesters op American pie lijkt dan ook vooral te zijn ingegeven door het feit dat het in deze film gaat over de seksuele driften van tieners. Op zich lijkt dat niets nieuws, maar mede onder invloed van drama’s zoals in Littleton lijken veel Amerikanen banger dan ooit om de greep op hun tienerkinderen te verliezen, waarbij maar al te gemakkelijk de schuld voor het vermeende afglijden van de jeugd wordt gelegd bij de media. Met als curieus neveneffect dat een modaal aanstootgevende tienerkomedie als American pie ineens bijna als controversieel wordt ervaren.

Stuntelig
Net als in Porky’s pikante pretpark, de genrebepalende hitkomedie uit 1981, draait het in American pie om een groepje bronstige puberjongens die niets liever willen dan hun maagdelijkheid verliezen. Maar waar de karikaturale hormonenbommen in Porky’s hun lusten proberen te botvieren in een bordeel, zweren de vier hoofdpersonen in American pie dat ze nog voor hun eindexamen onbetaalde seks moeten hebben met speciaal daartoe veroverde meisjes. Hun stuntelige pogingen om dat doel te bereiken leiden nogal eens tot voorspelbaar platte toestanden — sperma in een bierglas, een piemel in een appeltaart, mannelijke diarree op een damestoilet — maar er zijn ook voldoende grappen die wel doel treffen, bijvoorbeeld in een hilarische scène waarin een van de jongens op tenenkrommende wijze seksueel wordt voorgelicht door zijn vader.
Naar het einde toe verraadt de film de invloed van There’s something about Mary, waarin de vele laag-bij-de-grondse grappen een aardig contrast vormden met de romantische verwikkelingen van de hoofdpersonen. Ook in American pie maakt de ranzige grappenmakerij uiteindelijk plaats voor een aantal romances die meer om het lijf hebben dan een onbezield vluggertje op een eindexamenfeest. De stichtelijke moraal van het verhaal had gemakkelijk vals kunnen aandoen, maar de aanstekelijk spelende jonge acteurs weten genoeg sympathie op te wekken voor hun personages om ze een happy end te gunnen.

Fritz de Jong