Filmpers – 5 januari 2016

THE PLAYER
John Appel
Appel blijkt gelukkig niet uit op een afrekening, doet nooit larmoyant of gewichtig. the player lijkt een oprechte poging gokverslaving te doorgronden. Hoewel het woord verslaving Appel matig bevalt. Hij ziet gokken als een levensstijl, een verknochtheid aan artificiële spanning voor mannen die het alledaagse te lauw is. Dat eindigt in schaamte, treurnis en eenzaamheid.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

De deels onthutsende verslagen, zelfs op zijn sterfbed dacht Appel sr. nog aan het casino, vormen het hart van the player. Helaas is Appel minder gelukkig in de keuzes van zijn overige gesprekspartners. Als hij zich helemaal op zijn vader had geconcentreerd was the player zonder twijfel doeltreffender geweest.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Appel vertelt zijn verhaal aan de hand van prachtige anekdotes, waarbij hij zelf de voice-over verzorgt. Die beelden worden afgewisseld met de portretten van de drie gokkers, waarvan de vrolijke bookmaker Harry, in sommige kringen een bekende moppentapper, het meest gedenkwaardig is. the player werd op het IDFA bekroond als beste Nederlandse documentaire. Terecht, want hij is prachtig.
De Telegraaf (Annet de Jong)

ALTIPLANO
Peter Brosens, Jessica Woodworth
altiplano is een film die geen antwoorden geeft, maar alleen vraagt. Zo simpel als de keuze tussen zwart en wit binnen de film is, zo gelaagd is de film zelf. Hij stelt de vraag wat vooruitgang eigenlijk is. Wat god is, geloof en blindheid: het is een filosofische bespiegeling over zien, laten zien en niet willen zien.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Vrijwel elk shot komt zorgvuldig gecomponeerd over, iedere scène vertelt een eigen verhaal en de makers brengen theatrale en poëtische beelden — in combinatie met indringende muziek — om hun boodschap te versterken. Diepe indruk maakt de scène waarin de dorpsbewoners protesteren tegen de mijnen en allemaal een foto bij zich dragen van een geliefde die door het kwik is gedood.
Algemeen Dagblad (Rianne van der Molen)

Het probleem zit in de portrettering van het leven in het plattelandsgehucht, waar de indianen in volstrekte harmonie met elkaar leven en het kwaad uitsluitend van de boze buitenwereld komt. Bestaan er geen dorpsconflicten in Peru? En is religie er alleen maar een bindende kracht? altiplano pretendeert geestelijke diepgang, maar is spiritualiteit voor denkluie westerlingen.
Het Parool/GPD-kranten (Jos van der Burg)

HUMPDAY
Lynn Shelton
De film groeit uit tot een prachtige, grappige en zeldzaam eerlijke hommage aan het (on)vermogen om jezelf aan conventies en verwachtingen te ontworstelen. De acteurs zijn wat dat betreft ronduit voortreffelijk: ze geven hun personages evenveel twijfel als vastbeslotenheid mee, evenveel lafheid als lef. Het ene moment zijn ze opeens vreemden voor elkaar; het volgende, met de basketbal rollebollend over de oprit, zie je twee stoere mannen die alleen samen eeuwige jongetjes kunnen blijven.
de Volkskrant (Kevin Toma)

Het uitgangspunt klinkt als een tamelijk platte komedie in de geest van het overigens voortreffelijke the hangover. Maar regisseur Lynn Shelton heeft duidelijk nog een andere ambitie. humpday heeft tal van geestige momenten, maar probeert ook iets over de kameraadschap onder mannen duidelijk te maken. Dat een vrouw dit zo treffend weet te observeren is een van de vele verrassingen van deze aanrader.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Belangrijker dan de vraag of ze het nu nog gaan doen of niet is eigenlijk de schets van een laatvolwassen generatie waarin de vraag doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet niet zozeer staat voor de seks, als wel voor het eindelijk eens in handen nemen van je eigen leven. Regisseuse Lynn Shelton roept allerlei interessante vragen op over seks en kunst en of seks in de kunst niet gewoon elke keer weer een stunt is.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

KATALIN VARGA
Peter Strickland
Dat de 36-jarige Britse debutant Peter Strickland een liefhebber is van Tarkovski, Paradjanov, Tarr en aanverwante Russische en Oost-Europese cineasten, is wel af te zien aan het landschap waarin hij zijn titelheldin Katalin Varga samen met haar elfjarige zoon Orban op reis stuurt. Het tweetal gaat per paardenkar door bergen en bossen die onaangetast lijken door de tijd. Het heden kan net zo goed een ver verleden zijn.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Er gaat een stille dreiging uit van de mistige heuvellandschappen van Transsylvanië die moeder en zoon in katalin varga met paard en wagen doorkruisen. De bijzondere soundtrack laat muziek en natuurgeluiden in elkaar vervloeien en draagt ook bij aan de sfeer van doem die hangt over het regiedebuut van de Britse cineast Peter Strickland. Zijn tijdloze vertelling, gefilmd in Roemenië met een Hongaarse cast en crew, draait dan ook om wraak.
De Telegraaf (Marco Weijers)

katalin varga lag jarenlang op de plank, maar werd uiteindelijk opgepikt door het filmfestival van Berlijn, waar de film een Zilveren Beer won. Het camerawerk is fraai, en het is knap hoe Strickland met weinig middelen een mysterieuze sfeer weet op te roepen. Maar het mysterie wordt al snel opgelost. Dan blijft van katalin varga weinig meer over dan een zonovergoten wraakfantasie, met een scenario dat te veel vragen oproept om te overtuigen.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

A SERIOUS MAN
Joel en Ethan Coen
Het genot van elke Coenfilm is de manier waarop dit Joodse milieu (de wereld waarin de Coens opgroeiden) in al zijn details is neergezet. En dat is niet alleen kwestie van art direction, maar van het vinden van de juiste acteurs voor elke rol en die acteurs prachtige regels te geven, waarin elke tekst aan de oppervlakte misschien bedoeld is om te communiceren, maar daaronder een wereld van verdriet, onbegrip en pure krankzinnigheid laat zien.
Het Parool (Mark Moorman)

Nihilisme is in de meeste films van de Coens aanwezig, maar gaat hier voor het eerst — met uitzondering wellicht van barton fink — vergezeld van pure levensangst en wanhoop. Dat maakt a serious man, met de scherpe ironie, de schitterende vormgeving en het majestueuze camerawerk, tot een verpletterende ervaring, die de kijker gebutst en geschramd achterlaat.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

De charme van a serious man ligt in de gedetailleerde en vast autobiografische reconstructie van het burgerbestaan van toen en in het spel van de acteurs, die uitvergroten zonder karikaturaal te worden. Maar als kritiek op de vage morele antwoorden die een benauwend Jodendom te bieden heeft, schiet de film tekort. Om over de ernst van Larry’s vragen na te gaan denken, moet er wel ook echt iets te verliezen zijn en daardoor blijven de Coens toch weer te veel in hoekig absurdisme steken.
Trouw (Jann Ruyters)