HUMPDAY

Kerouac versus burgerman

  • Datum 30-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films HUMPDAY
  • Regie
    Lynn Shelton
    Te zien vanaf
    01-01-2009
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

De mumblecore-film humpday moet het hebben van de sterke dialogen en het provocatieve gegeven: twee heteromannen die moeite hebben met volwassen worden, maken samen een pornofilm.

Het begint nog tamelijk onschuldig, als een dronken grap tussen de twee oude universiteitsvrienden Ben en Andrew. Jaren zagen zij elkaar niet — Ben maakte carrière, trouwde met Anna en probeert nu met haar een kind te krijgen; Andrew volgde zijn innerlijke onrust, liet zijn baard staan en trok heel Amerika door. Nadat hij midden in de nacht plotseling bij Ben op de stoep staat, loopt hun eerste avond samen direct uit op een bacchanaal met de alternatieve vrienden van Monica (regisseur/scenarist Lynn Shelton zelf), de nieuwe vlam van Andrew, terwijl Anna thuis vergeefs met het eten wacht.
En dan spreken de twee heren in verregaande beschonkenheid ook nog eens af samen een pornofilm te maken voor het kunstzinnig amateurpornofilmfestival Humpfest. Want twee heteromannen die het met elkaar doen, dat is toch zo ongeveer het enige dat op pornogebied nog niet is vertoond. En in het katerige daglicht kunnen ze de volgende dag natuurlijk geen van tweeën terugkrabbelen, dat zou al te veel gezichtsverlies betekenen. Bovendien hebben ze beiden iets te bewijzen, zoals Ben fijntjes opmerkt: "Jij bent niet zo Kerouac als je zelf denkt, en ik ben niet zo ‘white picket fence’ als je denkt dat ik ben."

Bromance
Hoewel Lynn Shelton als scenarist en regisseur op de rol staat, werden de dialogen van humpday grotendeels geïmproviseerd door de sterke cast. Die realistische dialogen zijn sowieso het sterke punt aan de film, die met zijn lofi-esthetiek naadloos in het mumblecore-genre valt en filmisch dan ook weinig opzienbarend is. Het is de eerste film uit de al enige jaren groeiende Amerikaanse stroming ‘mumblecore’ die de Nederlandse bioscopen bereikt, wat ongetwijfeld zal komen door het provocatieve centrale gegeven. Daar kan de marketingafdeling tenminste zijn tanden in zetten.
humpday trekt de heteroseksuele ‘bromances’ uit de komedies van de makers rond Judd Apatow door naar het uiterste. Zo ver zitten Ben en Andrew ook niet af van de manjongens uit de films van Apatow en consorten. Ook zij hebben moeite om op te groeien en hun jongensdromen los te laten. Het grote verschil, buiten de vorm en toon van de films, zit hem in de rol van de vrouwen in hun levens. Bij Apatow en zijn volgelingen worden ze zelden meer dan plotmechanismen: ofwel moederfiguren die de jongens op het matje roepen, ofwel geïdealiseerde supermeisjes die meegaan in de losbandigheid. De twee vrouwen in humpday zijn daarentegen, ondanks hun beperkte aanwezigheid op het scherm, volwaardige karakters, met eigen levens en eigen meningen. En dat is niet simpelweg af te doen met het feit dat de scenarist/regisseur van humpday een vrouw is, want de mannelijke psyche doorziet zij even feilloos, maar ongenadiger dan de gemiddelde Apatowiaan.

Joost Broeren