WWW: WHAT A WONDERFUL WORLD

www: what a wonderful world is een brokkelige mix tussen gangsterfilm en romance, die zich afspeelt in Casablanca.

Het is de afgelopen jaren een bescheiden subgenre binnen de arthousefilm geworden: de mozaïekfilm. Films waarin uiteenlopende verhaallijnen en personages worden verweven, meestal gestructureerd rond één centrale gebeurtenis die alle personages beïnvloed. In opvallend veel gevallen is dit centrale voorval een auto-ongeluk, zie bijvoorbeeld Tom Tykwers winterschläfer (1997) of amores perros (2000) van Alejandro González Iñárritu. Ook Faouzi Bensaïdi’s www: what a wonderful world is in deze traditie te plaatsen.
Wellicht heeft een jonge generatie niet-Amerikaanse regisseurs zich laten beïnvloeden door de verkniptheid van pulp fiction. De link met Tarantino is in ieder geval te maken voor Bensaïdi’s film. De Marokkaanse regisseur speelt met genres: de gangsterfilm en de romance, plus wat vleugjes slapstick en absurdisme. Huurmoordenaar Kamel (Bensaïdi zelf) ontvangt zijn opdrachten via een geheimzinnig systeem van tekens, bezorgd op T-shirts van willekeurige voorbijgangers of in de bandensporen van motoren en jeeps op het strand. Hij wordt verliefd op Kenza (Nezha Rahile, de echtgenote van de regisseur), die naast haar baan als verkeersagente ook haar telefoon verhuurt aan buurtbewoners.

Neonreclame
Faouzi Bensaïdi is behalve regisseur en hoofdrolspeler ook scenarist en medeverantwoordelijk voor de montage. Hij omringt zijn hoofdpersonen met een bonte stoet bijfiguren en geeft en passent een beeld van het hedendaagse Casablanca. Maar de nadruk ligt op de ongewone romance tussen Kamel en Kenza. Hun langzaam groeiende verhouding uit zich vooral via de telefoon. Na iedere klus zoekt Kamel troost bij parttime prostituee Fatima, Kenza’s buurvrouw. Het contact tussen haar en Kamel loopt via de mobiel van Kenza. De gesprekken tussen de twee worden gaandeweg steeds intiemer en poëtischer (hoewel hun mijmeringen over de liefde lang niet zo diep-filosofisch zijn als Bensaïdi lijkt te denken).
Doordat de nadruk ligt op Kenza en Kamel komen de bijfiguren er vaak bekaaid van af. Met name het plotje rond Hicham, die uit alle macht probeert Marokko te ontvluchten, voelt gehaast. Omgekeerd leiden alle bijverhaaltjes af van de relatie tussen gangster en agente, waardoor het dramatische eind van de film niet zo aangrijpend is als het zou kunnen zijn. De film blijft fragmentarisch en episodisch, een probleem waar ook Bensaïdi’s eerste speelfilm, mille mois (2003) al onder leed. www mist het ankerpunt waar andere mozaïekfilms op steunen.
Ook de vorm ontbeert consistentie, hoewel afzonderlijke scènes visueel zeer overtuigend en verrassend zijn. Zoals het moment dat Kamel de neonreclame op zijn dak aanpast in een liefdesbetuiging aan Kenza. Mooi is ook de van bovenaf gefilmde scène waarin Kenza het verkeer op een groot plein regelt, en Kenza’s persoonlijke regenwolk aan het begin van de film. Het zijn stuk voor stuk prachtig vormgegeven oefeningen in compositie en kleurgebruik. Maar uiteindelijk is het toch de verbrokkeling die bijblijft: bij vlagen fascinerend en aangrijpend, over het geheel onevenwichtig.

Joost Broeren