Wonder Woman 1984

Ten opzichte van het eerste bioscoopavontuur rond superheldin Wonder Woman biedt het vervolg voornamelijk herhalingen van zetten. Ondanks de riante speelduur maken de filmmakers nergens duidelijk waarom de film zich moest afspelen in het Orwell-jaar 1984.

De in 1941 in een superheldenstrip van DC Comics geïntroduceerde Amazone-prinses Wonder Woman moest heel wat langer op haar speelfilmdebuut wachten dan haar mannelijke collega’s. Superman mocht al in 1951 aan de bak in een B-film, waarna hij in 1978 succesvol gelanceerd werd als blockbusterheld. Ook Batman fladderde al kort na zijn getekende debuut in 1939 regelmatig over het witte doek, voordat hij zich in 1989 ontpopte als kaskraker in Tim Burtons zwartkomische superheldenfilm. Dat ook in het universum van supers het glazen plafond moeilijk doordringbaar is bleek wel toen Wonder Woman in 2016 dan eindelijk haar speelfilmdebuut mocht maken: als nevenpersonage in Batman v Superman: Dawn of Justice.

Het optreden van de Israëlische actrice Gal Gadot bleek sterk genoeg om een jaar later het eerste zelfstandige bioscoopavontuur van Wonder Woman af te dwingen. Onder regie van Patty Jenkins pakte de film uit als een wervelende mix van oorlogsfilm en spionagedrama. Tijdens een in de beste sword and sorcery-traditie gefilmde introductie kreeg de toeschouwer een inkijkje in het leven van de strijdbare vrouwen op het mythologische eiland Themiscyra. We leerden prinses Diana kennen als een uitzonderlijke amazone die popelde om het Kwaad te bestrijden met haar recent ontdekte superkrachten. Samen met de op haar eiland gestrande Amerikaanse piloot annex spion Steve Trevor (Chris Pine) vertrok ze naar de gewone-mensen-wereld om zich als Wonder Woman aan geallieerde zijde nuttig te maken in de Eerste Wereldoorlog.

In het vervolg is Diana anno 1984 neergestreken in Washington DC, waar zij nog altijd rouwt om haar geliefde, die zichzelf opofferde in de strijd tegen de Duitsers en de Griekse oorlogsgod Ares. Als museumemployee komt ze in aanraking met een mysterieuze steen, die wensen vervult. In haar geval is dat Steve Trevors herrijzenis uit de dood.

Op zich is het aardig dat de rollen nu zijn omgedraaid. Ditmaal is het niet de met grote bambi-ogen rondkijkende amazone, maar de wereldwijze piloot uit WWI die wegwijs moet worden gemaakt in een onbekende wereld. De sequentie waarin verschillende mode-misdaden uit de jaren tachtig de revue passeren is helaas gemakzuchtig kluchterig opgezet.

Een in beginsel mooie actiescène waarin de helden een vliegtuig onzichtbaar maken wordt om zeep geholpen doordat de filmmakers zonodig nog wat extra ‘magie’ moesten toevoegen met een vuurwerkshow waar ook nog even dwars doorheen moet worden gevlogen. Dit soort uitstapjes rekken de film op naar 2,5 uur. Toch lukt het de scenaristen niet om binnen die speelduur de transformatie van Diana’s muizige collega Barbara Minerva (Kristen Wiig) tot de jaloerse superschurkin Cheeta geloofwaardig te maken. Ook de als Wonder Womans tegenstander geponeerde zakenman Maxwell Lord, die de wereld wil beheersen met hulp van de eerdergenoemde wenssteen, kan niet overtuigen. Dat komt vooral door het geschmier van Pedro Pascal die blijft steken in een superflauwe karikatuur van Donald Trump.

Waarom de film zich afspeelt in 1984 blijft ook al een raadsel. Dat de filmmakers een beetje campy lol wilden bedrijven met de smakeloosheid van de jaren tachtig, dat is duidelijk. Maar waarom dan niet gekozen voor bijvoorbeeld 1980 (het jaar waarin Reagan president werd) of 1987 ( het jaar waarin Oliver Stone de hebzucht wél serieus aan de kaak stelde, in Wall Street). Waarom juist 1984, met zijn sterke Orwelliaanse connotaties, om daar vervolgens helemaal niets mee te doen? Het bewijst vooral dat de makers over geen enkel element in deze sequel serieus hebben nagedacht.