Wit licht
Blanke held redt zwart kind
De makers van Wit licht, waarin Marco Borsato zijn acteerdebuut maakt, ontbreekt het niet aan goede bedoelingen, maar hebben teveel naar politieke Hollywoodmelodrama’s gekeken.
Eerst het goede nieuws: Wit licht, dat niets te maken heeft met Borsato’s cd, geeft een indringend en schokkend beeld van het leven van kindsoldaten. Die missie van Jean van de Velde (Floris, Wild Romance) en War Child-activist Borsato is geslaagd. Als Van de Velde zijn scenario had beperkt tot het gruwelijke leven van kindsoldaten, had hier een juichende recensie gestaan.
Helaas: Wit licht, dat zich afspeelt in een niet nader genoemd Afrikaans land, draait om kindsoldaten, maar nog meer om de blanke dertiger Eduard (Borsato, redelijk acteerdebuut, maar geen groots acteur), die na de plotselinge dood van zijn vrouw in zijn eentje zijn tienjarige zoontje Thomas moet opvoeden. Het valt de restauranteigenaar zwaar. Een nieuwe ramp dient zich aan als het zwarte vriendje van Thomas door rebellen wordt ontvoerd. Het joch, dat Abu heet en een T-shirt met de naam Van Nistelrooy draagt, wordt met een groep kinderen naar een plek in de jungle gevoerd om te worden gedrild tot kindsoldaat. Het levert sterke, aangrijpende scènes op, waarin de kinderen onder dreiging van de dood veranderen in gevoelloze, afgestompte soldaten. Zo eist de rebellenleider, die door de kinderen pappie genoemd wil worden, van Abu dat hij een mede-kindsoldaat met een machete in stukken hakt. Als hij weigert, zal hij zelf worden vermoord.
Wit licht is op zo’n moment de relevante en zinvolle film die het wil zijn. De makers, die duidelijk veel research hebben gepleegd, verdienen lof omdat ze de werkelijkheid niet simpeler maken dan hij is. Kinderen die gekneed zijn tot meedogenloze soldaten, worden na hun bevrijding niet automatisch weer leuke, normale kinderen.
Schwarzenegger
Als Wit licht zich alleen op de kinderen had geconcentreerd, was het een overtuigend realistisch drama geweest, maar met de levensgevaarlijke zoektocht van Eduard naar Abu laten de makers het realisme los. Het is een merkwaardige wending, want zou het niet logischer zijn dat Abu’s vader zijn zoontje gaat zoeken? Is die man niet geïnteresseerd in het lot van zijn kind?
Hoe het ook zij, plotseling bevinden we ons in een in Afrika spelende actiefilm, waarin de blanke held eens even orde op zaken gaat stellen. Want die rebellen moeten niet denken dat ze zich alles kunnen permitteren. De Hollywood-clichés vliegen de kijker om de oren. Daarbij past ook een broeierige romance. Eduard raakt een gevoelige snaar bij een blanke hulpverleenster, die hem waarschuwt niet het oorlogsgebied in te gaan. Natuurlijk trekt de held zich er niets van aan, want een man op een missie moet doen wat hij moet doen. Naast rebellen krijgt Eduard te maken met een wapenhandelaar en een westerse fotograaf die niet kosher lijkt. De film eindigt in een climax die meer aan good old Schwarzenegger dan aan een realistische film over kindsoldaten doet denken.
Wit licht is een film met twee gezichten: het ene kijkt naar het platte Hollywood, het andere naar de gruwelijke Afrikaanse werkelijkheid.
