What Do We See When We Look at the Sky?

Gedoemde geliefden in een magische film

What Do We See When We Look at the Sky

In de handen van bijna elke andere regisseur was het lyrische sprookje What Do We See When We Look at the Sky? misschien te veel van het goede geweest, maar de Georgische filmmaker Alexandre Koberidze levert een bescheiden meesterwerk af.

Alles wat je moet weten over What Do We See When We Look at the Sky? schuilt al in de titel van deze prachtige Georgische film. Zie het als een filosofisch onderzoek naar hoe we kijken naar het alledaagse.

Je zou de vraag ook op de film zelf kunnen betrekken: wat zie je als je naar deze film kijkt? Zie je het oppervlak of wat eronder schuilt? Zie je de losse onderdelen of het totaalplaatje? Zie je het verhaal of de bezieling ervan? Eigenlijk wordt aan de hand van deze film gevraagd of je het glas halfvol of halfleeg ziet, wat dan weer alles zegt over hoe je kijkt naar al het leven om je heen.

Dat deze film al die dingen doet, heeft alles te maken met wat de getalenteerde regisseur, scenarist en editor Alexandre Koberidze er allemaal in stopt. Zijn tweede speelfilm is een romantisch drama, een lyrisch sprookje, een magisch-realistisch epos, een filmisch essay en nog heel veel meer — afhankelijk van wie de film kijkt en wat diegene er uit kan halen. Dat klinkt als veel gedoe, terwijl de film juist bedrieglijk eenvoudig van opzet is: een man en een vrouw hebben een romantische eerste ontmoeting in de eeuwenoude Georgische stad Koetaisi. Een tweede date wordt gepland, maar dan slaat het noodlot toe. Het stel wordt vervloekt met een hele specifieke beproeving: beide zien er de volgende dag niet meer hetzelfde uit. Zullen de romantische vonken ooit weer overspringen, zelfs als de twee elkaar niet meer herkennen?

Het idee had zo uit de koker van Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004) of Jean-Pierre Jeunet (Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, 2001) kunnen komen, ware het niet dat beide Franse regisseurs al in geen jaren meer een goed idee op film hebben gezet. Daarom is de flexibele stijl van Koberidze zo verfrissend: hij weet precies wanneer je dingen wel en niet in beeld moet brengen. Bijvoorbeeld aan het prille begin van de film, wanneer je alleen de scheenbenen van het gedoemde stel kunt zien. Is dat een te beperkend beeld of juist een open canvas dat ruimte biedt aan onze eigen projecties? Opnieuw: er is niet één juiste manier om deze film te zien of duiden. Het enige wat Koberidze je vraagt is om je verwachtingen en aannames even te parkeren, zodat je deze unieke film als nieuw kunt beleven.