Wandering Earth
Op reis met de aarde
In deze futuristische rampenfilm leidt China de mensheid op weg naar een beter zonnestelsel. Onder alle hightech en melodrama schuilt een politieke parabel over internationale samenwerking, maar die leidt eerder af van het spektakel dan dat het verdiept.
Het is de 22ste eeuw en de zon staat op het punt de aarde te verzwelgen. De mensheid komt samen en bouwt tienduizend door kernfusie aangedreven straalmotoren die de wereldbol moeten voortstuwen naar een nieuw zonnestelsel, 2500 jaar verderop. Na een met veel detail geschetste introductie is de aarde in de tweede akte van Wandering Earth net lekker op weg als Jupiter voor problemen zorgt. De zwaartekracht van de roodbruine planeet, die dreigend dichtbij aan de hemel staat, dreigt de aardbol op te slokken. Een klein team helden, waaronder broer, zus en opa, vecht dapper door terwijl de wereldregering bij de pakken neer gaat zitten.
De grote ster van de film, Wu Jing, zit ondertussen een beetje nutteloos toe te kijken vanuit het ruimtestation dat de aarde begeleidt op zijn duizendjarige reis, met als enige afleiding een autoritaire autopiloot (hallo HAL!). Via de intercom probeert hij er alsnog te zijn voor de kinderen die hij moederziel alleen achterliet op aarde. Helaas lukt het Wu Jing, vooral een martial arts-ster, niet om veel gevoel over te brengen.
Niet dat het Chinese publiek zich daar veel van aantrok. Wandering Earth (Liu lang di qiu) was een krankzinnige lokale hit en bracht in een paar weken zevenhonderd miljoen euro op. Alleen Wu Jings eigen Wolf Warrior 2 (2017) was succesvoller. Ook die film, waarin hij als een soort Rambo het hele continent Afrika redde van enge ziektes en westerse slechteriken, had een interventionistische agenda, met China als morele en militaire wereldleider. Voer voor de nachtmerries van Donald Trump.
Ook de door Trump zo gehate Chinese diefstal van intellectueel eigendom zie je in de nieuwe film terug. Wandering Earth zit vol interessante ideeën en beelden die we meestal al eerder zagen – van 2001 tot Armageddon, van Alien tot Gravity. Plus de volledige catalogus van Ronald Emmerich, opperpriester van de rampenfilm. Maar dat maakt weinig uit voor het kijkplezier. Wandering Earth oogt groots en gelikt. De vernietigde wereldsteden, bevroren landschappen en futuristische hardware worden opgediend in een modieus kleurenpalet van bloedrood en staalblauw. Ook al lijkt het soms meer videogame dan film, de gedetailleerde special effects overtuigen.
Maar Wandering Earth wil meer zijn dan een kloon van een Hollywood-blockbuster. De emotionele climax van de film is een letterlijke oproep tot internationale samenwerking. Door een krakende radioverbinding smeekt een huilend meisje alle moegestreden troepen nog een laatste keer de schouders eronder te zetten. Een beetje potsierlijk misschien voor de individualistische westerse kijker, maar ook een hoopvol beeld. Helaas wordt het niet echt spannend. Daarvoor is het drama te vlak en de plot, hoe uitzinnig ook, te generiek.
