Vera

In deze film over nalatenschap, uiterlijke schijn en authenticiteit speelt de Italiaanse socialite Vera Gemma – dochter van acteur en sekssymbool Giuliano Gemma – op overtuigende wijze zichzelf.

De Italiaanse Tizza Covi en de Oostenrijkse Rainer Frimmel werken al sinds 1996 samen als regisseursduo. In hun nieuwe film lijkt de cinema van hun geboortelanden te versmelten. Als je titelheld Vera met haar Donatella Versace-achtige voorkomen, compleet met haar dat als een pruik zo stijl omlaag hangt, in de eerste scènes door het Italiaanse uitgaansleven ziet bewegen, vermoed je een film met een ironisch hoog geblondeerd RAI Uno-gehalte, zoals in het feestgedruis van Paolo Sorrentino’s La grande bellezza (2013). Al snel vraag je je evengoed af of het hier om ironie gaat, of om een van cynisme doordrenkt tafereel als uit het misantropische universum van Oostenrijker Ulrich Seidl (Rimini, 2022). Is het glamour of is het sneuheid? Een intrigerend startschot voor een even intrigerende film.

Hoofdpersoon is Vera Gemma en dat is ook de naam van degene die haar gestalte geeft, want Vera speelt zichzelf: een Italiaanse socialite die als dochter van Giuliano Gemma – een inmiddels overleden, in Italië immens populair acteur en sekssymbool – voortdurend leeft bij de gratie van anderen. Door constant gezien te moeten worden en door in de schijnwerpers te staan die eigenlijk voor eeuwig op haar (ook door haarzelf) verafgode vader zijn gericht. Met haar zus kijkt ze oude familiefilmpjes en ook daarin is vader de spierballen flexende held.

Vera is als een in de schaduw gezet plantje dat meer licht wil vangen. Terwijl vader in talloze spaghettiwesterns speelde en in Luchino Visconti’s klassieker Il gattopardo (1963) te zien was, draaft zij op voor audities waar ze al wordt afgekeurd voordat ze een zin heeft uitgesproken.

Met Vera geven Covi en Frimmel commentaar op nalatenschap, uiterlijke schijn en authenticiteit, zonder dat ze daar zelf direct over oordelen. Ook de uiterlijke schijn van de film zelf bedriegt ons. Het grootste statement van de film is dat het een mengeling van fictie en non-fictie is, die nergens verraadt waar het ene eindigt en het andere begint. Als kijker ben je geneigd te gaan raden naar de balans: wat is verzonnen, wat is echt? En wat komt juist dicht bij de werkelijkheid door in scène te zijn gezet?

Vera is knap gefilmd als een cinéma vérité-documentaire, door een kleine crew van hooguit drie mensen achter de camera, afgaand op de vele taken die Covi en Frimmel zelf op zich namen. Hun met zorg geconstrueerde intimiteit neemt ons mee als fly on the wall in het bestaan van een als figurant geboren vrouw die nu eens eindelijk de hoofdrol speelt in haar eigen leven.