Un amour impossible

Catherine Corsini (La répétition, Partir) kiest vaak problematische relaties als onderwerp. Un amour impossible, naar de autobiografische roman van Christine Angot (ook coscenarist van Claire Denis’ Un beau soleil interieur), illustreert het gezegde ‘liefde maakt blind’ op wrange wijze.

Rachel (gebaseerd op de moeder van Christine Angot) is een typiste in een Franse provincieplaats. Op haar 26ste nog ongetrouwd, wat in 1959 ongewoon is. Dan ontmoet ze Philippe, een charmeur uit Parijs met rijke ouders. Hij geeft haar het gevoel dat ze de moeite waard is en opent een nieuwe wereld voor haar. Ze worden verliefd en heel even zou je kunnen denken dat dit een eigentijdse Romeo en Julia gaat worden. Toch niet.
Het standsverschil speelt wel een rol, maar uit de achteloze toon waarmee Philippe later laat weten niet aan trouwen te denken (“Ja, als je nu rijk was”) en daarmee een mooie zomerdag verpest, maken we op dat het hem wel goed uitkomt. Dat de in andere opzichten zelfverzekerde Rachel dit niet ziet, of niet wil zien heeft ingrijpende gevolgen. Wanneer ze zwanger wordt, laat Philippe zich nauwelijks meer zien. Nadat dochter Chantal geboren is, doet de vasthoudende Rachel er meer dan tien jaar over Philippe zover te krijgen dat hij het vaderschap erkent. Dan begint de narigheid pas goed als de jonge tiener Chantal net zo hard valt voor het gevlei van de egocentrische mooiprater Philippe. Het zal ook haar leven tekenen.

Corsini zet het kalm en elegant op het doek. Het aanvankelijk weinig spectaculaire, maar met gevoel voor stijl en sfeer neergezette relaas van een ongelukkige verliefdheid groeit langzaam uit tot een kroniek van een tragedie. Sterke troef is Virginie Efira (binnenkort zien we haar als hoofdrolspeler in Paul Verhoevens Benedetta) als Rachel. Een glimlach die half bevriest op haar gezicht, veel meer heeft ze vaak niet nodig om geluk te laten omslaan in stille verbijstering.

De zich over meer dan veertig jaar uitstrekkende gebeurtenissen worden verbonden door een voice-over van de dochter, maar toch consequent getoond vanuit het standpunt van Rachel. Een wat eigenaardige constructie die een zekere afstandelijkheid schept.

Corsini vermijdt expliciet melodrama en laat de beschadigende zaken tussen vader en dochter decent buiten beeld. Soms geeft dat het gevoel dat je als kijker wel erg veel in moet vullen. Toch sluit het goed aan bij het feit dat er juist over deze zaken tussen Rachel en Chantal gezwegen wordt. Uiteindelijk gaat deze geschiedenis vooral over een complexe moeder-dochter-relatie. Een emotioneel ingewikkelde zaak vol goede bedoelingen en het onheil niet willen of durven zien. Over schuldgevoel, liefde en angst voor afwijzing. En over de tijd die langzaam groeiend inzicht nodig heeft.