True Things

Verstikkend close-up toont True Things de zelfdestructieve liefde van een vrouw voor een man die ze nauwelijks kent. De tweede film van Harry Wootliff, een bewerking van Deborah Kay Davies’ roman True Things About Me, leunt volledig op Ruth Wilsons overtuigende spel.

Verhalen over allesverslindende vrouwelijke verlangens zijn niet nieuw. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is natuurlijk I Love Dick (1997) van Chris Kraus (waar ook een tv-serie van is gemaakt), die in een mengeling van fictie en memoires de ongezonde obsessie van de verteller met een man genaamd Dick beschrijft, een kunstenaar die de verteller amper kent. Kraus’ oeuvre bestaat uit op eigen ervaringen gebaseerde bekentenisgeschriften over eenzame (heteroseksuele) vrouwen. Zelf beschrijft ze haar werk als “lonely girl phenomenology”. I Love Dick luidde een nieuw literatuurtijdperk in, gevuld met dit soort bekentenisboeken. Denk bijvoorbeeld aan het werk van Sheila Heti, Maggie Nelson en Olivia Laing.

Films over vrouwelijke psychoseksuele obsessie zijn een recenter fenomeen. Veel van dit soort films zijn gebaseerd op romans of memoires. Zo ook Harry Wootliffs tweede film True Things, dat gebaseerd is op Deborah Kay Davies’ fictieve roman True Things About Me, waarin het vrouwelijke verlangen niet vanuit een autofictief gezichtspunt wordt onderzocht (zoals bij bovengenoemde auteurs), maar wel zijn zelfdestructieve aspecten tentoon worden gesteld.

Wanneer een boek verfilmd wordt, spelen er altijd bewerkingskwesties. Die springen extra in het oog bij een introspectief boek als dit. Het zien van iemands zelfdestructieve liefde is minder invoelbaar dan het lezen erover, waarschijnlijk door het perspectief: het ervaren van iets door de ogen van een eerste persoon is anders dan het kijken naar hoe dit zich voor je ogen ontvouwt.

True Things gaat niet echt in op de redenen waarom de hoofdpersoon geobsedeerd is door een afschuwelijke man. Kate (Ruth Wilson) ontmoet deze man (natuurlijk gespeeld door Tom Burke, hier met geblondeerd haar) op haar werk bij een uitkeringsinstantie – hij komt net uit de gevangenis en zij behandelt zijn aanvraag. In plaats daarvan zien we Kates obsessie zich verstikkend close-up ontvouwen.

Het probleem met True Things is niet de irrationaliteit van zijn hoofdpersoon. De film is, in wezen, een studie naar dit soort irrationaliteit. En Wilson is verbluffend. De film leunt volkomen op haar vermogen om het overweldigende verlangen van de hoofdpersoon over te brengen. Het is fascinerend om te zien hoe Kate haar leven compleet verwoest voor een man die haar niet veel meer geeft dan goede seks.

Het is juist de plotselinge terugkeer van rationaliteit die een probleem vormt. Het laatste deel van de film, waarin Kate plotseling bij haar positieven komt, voelt onverdiend en weet daarom niet te overtuigen.