Torch Song

Jeroen Houbens tweede speelfilm als regisseur gaat over muziek, maar meer nog over diepgewortelde verlangens en twijfels.

In Torch Song (op het Nederlands Film Festival winnaar van de Prijs van de Nederlandse Filmkritiek) ontsnapt Liz, een Amerikaanse popzanger, na de dood van haar moeder aan de schone schijn en zoekt haar vervreemde halfbroer Gabe op in Amsterdam. Ze zet onbedoeld diens leven op zijn kop wanneer zijn vriendin Joey haar weer inspiratie geeft.

Zo’n korte samenvatting kan gemakkelijk verkeerde verwachtingen wekken, en dat bedoel ik positief. Want wie een soort melodrama verwacht heeft het mis, ook al wordt de titel soms als ‘smartlap’ vertaald. De vaak melancholieke score dringt zich nooit op en het thema muziek is perfect in het verhaal geïntegreerd. De songs waar Liz in de film aan werkt – acteur Carla Juri zingt ze zelf – vormen een poëtische reflectie op wat gaande is.

Torch Song is de tweede speelfilmregie van Jeroen Houben. Na de betrekkelijk conventionele publieksfilm De matchmaker (2018) is dit de eerste lange film die hij ook zelf schreef. En minstens zo belangrijk: Houben is niet alleen filmmaker maar ook musicus en componist, en verenigt hier beide passies. Hij schreef de muziek en songs zelf en heeft hier echt een eigen stem gevonden.

Zonder veel nadruk op plot zien we hoe de emotioneel geladen relaties verschuiven en botsen in deze ongewone driehoeksverhouding. Daarbij komt veel kwetsbaarheid aan het licht, zonder dat Houben op gemakkelijke conclusies aanstuurt. Betrekkelijk nuchter en realistisch, met soms een abrupt ontregelend moment dat de verwarring beeldend onderstreept.

Gabe (Al Weaver), een vermoeide aspirant-schrijver, lijdt aan een soort passieve wanhoop. Zijn vriendin Joey (Markoesa Hamer) worstelt met haar zelfbeeld, mooi neergezet in de openingsscène op een kunstacademie, waar ze naaktmodel is. Haar ontmoeting met Liz, de halfzus van haar geliefde, maakt onverwachte, soms heftige gevoelens los. Liz zelf, de aanstichter van dit alles, met afwisselend uitdagende blikken en momenten waarop ze zichzelf letterlijk door het stof haalt, wankelt misschien nog wel het meest. Carla Juri voelt die rol perfect aan en maakt zonder veel woorden de onzekerheid zichtbaar.

Houben en de acteurs brengen het op een manier die heel dichtbij komt. Tekenend is bijvoorbeeld dat clichés rond de popzanger vermeden worden en we haar zien als iemand met evenveel twijfels als de anderen. Een film over het verlangen om gezien te worden, zo heeft Houben Torch Song genoemd, en dat komt op diverse manieren naar voren. Zijn film gaat over broze zelfbeelden, teleurstelling, verwachtingen en je weg zoeken, getoond met empathie en herkenbaarheid.