The Trip to Greece

The Trip to Greece is de vierde en volgens de makers laatste aflevering in een serie reisfilms, waarin Steve Coogan en Rob Brydon op schilderachtige locaties ouwehoeren over hoge en lage cultuur terwijl ze achteloos topmaaltijden naar binnen haffelen.

“Waar ben jij nou het meest trots op?”, vraagt Rob Brydon aan reisgenoot Steven Coogan.
“Mijn zeven BAFTA’s.”
“Ik ben vooral trots op mijn kinderen.”
“Dat is omdat je geen BAFTA’s hebt.”

Het is een typerende Trip-dialoog, waarin Coogans publieke imago als een snob die erkend wil worden als serieus filmacteur wordt afgezet tegen de gecultiveerde burgerlijkheid van komiek en familieman Brydon. Nadat ze in The Trip (2010) toprestaurants bezochten in het Noord-Engelse Lake District, zetten ze hun culinaire omlijste geouwehoer voort in The Trip to Italy (2014) en de aan het Don Quichote-verhaal opgehangen The Trip to Spain (2017).

The Trip to Greece begint, tot (gespeelde) verbazing van Brydon, in Turkije. De aan één stuk kibbelende vrienden hangen hun Griekse reis namelijk op aan de omzwervingen van Odysseus, die Homeros bezong in zijn heldendicht de Odyssee: de beroemdste road trip uit de wereldliteratuur. Aangezien die begon na het in de pan hakken van de Trojanen door de Grieken, en aangezien het historische Troje tegenwoordig in Turkije ligt, is dat inderdaad een logisch startpunt. Bij de eerstvolgende stop op het eiland Lesbos herinnert regisseur Michael Winterbottom ons er even aan dat hij met In This World (2002) een van de meest indringende vluchtelingendrama’s ooit afleverde. Brydon en Coogan zetten een kennis van laatstgenoemde af bij het asielzoekerscentrum waar de man werkt. Waarna de Britse toeristen er, zonder een seconde naar de vluchtelingen om te kijken, vandoorgaan in hun huurauto.

Waar Odysseus uiteindelijk na tien jaar omzwerven verenigd werd met zijn geliefde echtgenote Penelope op Ithaka, daar krijgt Brydon al na een week afwezigheid gezelschap van zijn filmechtgenote (Rebecca Johnson) op datzelfde eiland. In een andere fictieve verhaallijn praat Coogans filmzoon (Tim Leach) hem enkele keren telefonisch bij over zijn doodzieke vader. Het is een hint naar de door Homeros uitgewerkte vader-zoon-relatie tussen Homeros en Telemachos, maar meer ook niet. De flinterdunne dramatische ingrepen zijn vooral bedoeld om Brydon en Coogan aan de praat te krijgen. Ook de historische plekken die ze bezoeken en de exquise maaltijden die ze krijgen voorgeschoteld in toprestaurants dienen, net als in de voorgaande Trip-films, als aanjager voor discussies en ouwehoerverhalen.

Meer dan ooit staan de vijftigers stil bij ouder worden en sterfelijkheid. De bijbehorende melancholie wordt onderstreept door zeetaferelen en de klaaglijke muziek van Max Richter. Voordat het al te serieus kan worden is het duo alweer begonnen aan het gebruikelijke wedstrijdje filmsterren imiteren. Dit keer wint Coogans impressie van een schokkerig geanimeerde Godzilla. De Griekse reis is aangekondigd als de laatste film in de reeks. In een Zoom-interview met de Amerikaanse lolbroek Jimmy Fallon grapte Brydon echter dat hij over tien jaar best wel weer een Trip wilde maken: “Als Steve dan nog leeft.”

The Trip to Greece is nu te zien op Picl en vanaf 2 juni op diverse andere platforms.