The Lost Daughter

In Maggie Gyllenhaals overtuigende regiedebuut speelt een sublieme Olivia Colman een wetenschapper die rust zoekt op een Grieks eiland. Een kennismaking met een jonge moeder en dochter roept herinneringen op aan haar eigen moederschap.

Wie kent het niet: net wanneer je heerlijk je rust denkt te pakken op een idyllisch strandje – comfortabele strandstoel, koude cocktail, goed boek – doemt uit het niets een luidruchtige groep mensen op. In het ergste geval worden ze voorgegaan door een stel schreeuwende kinderen.

In The Lost Daughter spreekt het gezicht van Leda (Olivia Colman) boekdelen als een enorme Amerikaanse familie arriveert op een verder verlaten Grieks strand. Als die familie haar even later ook nog verzoekt om te verkassen, is haar antwoord een gedecideerd ‘nee’. Leda is iemand die haar territorium sterk afbakent: ze eet alleen, drinkt alleen en leeft alleen. Bezoekers zijn in dat territorium alleen welkom op haar voorwaarden.

Debuterend regisseur Maggie Gyllenhaal laat in deze verfilming van het gelijknamige boek van Elena Ferrante heel langzaam snippertjes informatie over Leda los. Ze is overduidelijk een workaholic, maar heeft desalniettemin even tijd genomen om bij te komen op een romantisch Grieks eiland. Hoewel ze zich niet per se openstelt voor nieuwe relaties, ontwikkelt ze wel een ongezonde obsessie voor de luidruchtige familie die haar rust verstoort.

Haar fascinatie gaat daarbij vooral uit naar jonge moeder Nina (Dakota Johnson) en haar peuterdochter. Hun band roept herinneringen op aan Leda’s eigen moederschap, wat leidt tot flashbacks naar haar jongere jaren (waarin ze wordt gespeeld door Jessie Buckley). Leda werd als vroege twintiger al moeder en dat leek niet helemaal goed samen te gaan met haar glansrijke toekomst aan de universiteit. Maar Leda trekt zich niets aan van de heersende maatschappelijke mores, en kiest voor haar carrière boven het moederschap.

Leda omschrijft zichzelf halverwege de film daarom als een “onnatuurlijke moeder”. Niet iedereen is volgens haar een geboren moeder en kinderen kunnen óók een “vernietigende verantwoordelijkheid” zijn. Het maakt Leda tot een eindeloos interessant filmpersonage, eeuwig ongrijpbaar achter dat masker van onverschilligheid. Ze is ongeduldig, onaangepast en bij vlagen behoorlijk onsympathiek. Des te briljanter om Colman in deze rol te casten, die van nature altijd iets menselijks toevoegt aan haar personages. Na onder meer The Favourite (Yorgos Lanthimos, 2018) en The Father (Florian Zeller, 2020) is dit de zoveelste voltreffer in korte tijd voor de Britse actrice.

Maar The Lost Daughter rekent vooral knap af met het eenzijdige idee van het natuurlijke moederinstinct en de bijbehorende thee en koekjes. Soms is het gewoon een behoorlijk gedoe om moeder te zijn. Gyllenhaal verfilmt het allemaal knap observationeel, zonder ergens een moralistisch standpunt in te nemen. Het maakt The Lost Daughter tot een van de knapste, meest genuanceerde filmdebuten in jaren.

The Lost Daughter is te zien op Netflix.