The Last Right

Rain Man in Ierland

Een gesjeesde jonge advocaat en zijn autistische broer op roadtrip. Klinkt bekend? The Last Right blijkt een mix van populaire feelgood-­films. Eigenheid is er alleen in de vorm van het Ierse landschap.

Michiel Huisman, de laatste jaren vooral bekend van de series Game of Thrones (David Benioff en D.B. Weiss, 2011-2019), The Haunting of Hill House (Mike Flanagan, 2018) en als romantische lead in meerdere Amerikaanse films, bevindt zich momenteel in zijn Ierse periode. Na het enkele maanden geleden door de coronalockdown als VoD uitgekomen sektedrama The Other Lamb (Malgorzata Szumowska, 2019) maakt hij het met The Last Right nu nog Ierser.

In dit komische drama van regisseur en scenarist Aoife Crehan speelt hij Daniel, een gesjeesde advocaat uit de Verenigde Staten. Hij keert terug naar Ierland vanwege de dood van zijn moeder en de automatische zeggenschap die hij daarmee krijgt over zijn jongere autistische broertje Louis (Samuel Bottomley). Dat Daniel ook terugkeert naar het simpele leven en de groene Ierse weidsheid zullen we als kijker weten ook. Er wordt gretig gestrooid met drone-shots van de kust, terwijl we worden meegenomen op een roadtrip van Clonakilty nabij Cork in het uiterste zuiden naar Rathlin Island in het noorden, de uiterste andere kant van het land.

The Last Right is een mix van ingrediënten van onafhankelijke feelgoodfilms en dus een indie-film volgens het boekje. Het bevat de terugkeer naar je geboortegrond met de prettig gestoorde personages die daar nog wonen van Garden State (Zach Braff, 2004), en een olijke roadtrip met een stoffelijk overschot à la Little Miss Sunshine (Jonathan Dayton en Valerie Faris, 2006). En de grootste en duidelijkste verwijzing: de jonge, gesjeesde zakenman die samen met zijn autistische broer het land door moet rijden, verwijst zo onmiskenbaar naar Rain Man (Barry Levinson, 1988) dat het al redelijk aan het begin van de film benoemd wordt, alsof Crehan zich wilde indekken door er een knipoog van te maken. Maar door het simpelweg in de mond van haar personages te leggen, is de vergelijking nog niet van tafel geveegd.
Door dat gebrek aan authenticiteit verwordt haar liefdesbrief aan de couleur locale tot niet meer dan een landschap zonder echt verhaal. Prima om doorheen te rijden, leuk om te zien, maar ook nogal inwisselbaar.