The Future

Met de bijna onnavolgbare logica die ze ook in Me and You and Everyone We Know liet zien, maakte Miranda July met The Future stiekem een realistische film. Een toongedicht dat z’n geheim niet zo maar prijsgeeft.

Miranda July vertelde ooit dat ze tijdens haar middelbareschooltijd een keer dagenlang zat te wachten op het telefoontje van een jongen. Haar vader wist de oplossing. Ze moest zijn naam op een kaartje schrijven en dan uitgummen. Dan zou die jongen wel bellen. Het werkte natuurlijk niet, maar zulke gebeurtenissen moeten wel indruk hebben gemaakt op de jonge July, want diezelfde vreemde en ontwapenende logica, een soort alledaagse magie, zit ook in haar films.
Twee harige poten en een schriel stemmetje in een kooi vertellen ons in de eerste scène van The Future wie Paw Paw is, de zwerfkat die over dertig dagen uit het asiel wordt opgehaald door Sophie (July) en Jason (Hamish Linklater). Maar zodra ze die afspraak hebben gemaakt vallen de twee in een existentiële crisis. Want hoe moet dat: voor iemand zorgen? Kunnen ze dat samen wel? Of bevestigt hun paniek juist dat ze op elkaar zijn uitgekeken? Hadden ze nou maar niet al die belangrijke beslissingen steeds voor zich uitgeschoven.
Waar July’s al even excentrieke veelbekroonde debuut Me and You and Everyone We Know (2005) draaide om het vinden van een connectie in de wereld, ligt de focus van The Future op wat er daarna gebeurt. Zelfs in een relatie kun je zo maar weer alleen komen te staan, ontdekken Sophie en Jason. Ook Paw Paw komt erachter dat in het leven niet alles gaat zoals je hoopt.

John Lennon
The Future is meer stemmingsstuk en toongedicht dan conventioneel verhaal. Met andere woorden: het gaat meer om het overbrengen van een gevoel dan om wat er precies gebeurt. Het gevoel van richting missen, van geen beslissingen kunnen nemen en desondanks de tijd zien wegglijden.
Het gaf July ook de vrijheid om met de logica te spelen. Dingen waar we normaal heel ingewikkeld over doen, gebeuren hier met een onwaarschijnlijk gemak. Jason zoekt een nieuwe baan — want hij wil een nieuwe richting aan z’n leven geven — en meldt zich aan bij de eerste de beste straatventer die een klus heeft. Sophie belt een vreemde man op en ze krijgen een relatie. Zo speelt July ook met de tijd. Als receptioniste ziet Sophie de kinderen van haar vriendinnen voor de balie oud worden terwijl in haar eigen leven niets gebeurt. En als iemand de tijd zou willen stilzetten om alles bij het oude te houden dan kan dat, zoals Jason ontdekt, maar dan wel alleen voor hem. De eenheid van tijd is het individu, niet de relatie. De rest van de wereld gaat onverstoorbaar verder.
Verwacht niet het sprankelende optimisme van haar vorige film. The Future is donkerder van toon maar in die somberheid schuilt iets geruststellends. Misschien is het ook geen somberheid maar juist realisme, in July’s typisch verdraaide vorm. Zijn het niet juist sprookjes, zoals romantische komedies, die ons somber zouden moeten maken, precies omdat het sprookjes zijn? Dat doen ze niet, omdat het wel lekker is om er stiekem in te geloven. Maar als we nou eens geloven in wat July ons laat zien? Zien dat de tijd verdwijnt terwijl we treuzelen. Life is what happens to you while you’re busy making other plans, zei John Lennon. Kijk af en toe naar de klok, zegt July. Sophie en Jason vergaten dat.

Ronald Rovers