The Drop

Tijdbom in mythisch Brooklyn

  • Datum 23-10-2014
  • Auteur
  • Gerelateerde Films The Drop
  • Regie
    Michaël R. Roskam
    Te zien vanaf
    01-01-2014
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

De nieuwe film van Michaël R. Roskam, bekend van Rundskop, lijkt op een oude Scorsese. The Drop is een maffianoodlotsdrama over twee ingekeerde mannen die meer weten dan ze zeggen.

Tegenstanders van de auteurstheorie zullen zeggen dat je het maar beter niet kunt doen. Je verheugen op de nieuwe film van die en die regisseur. Hij maakt die film immers niet alleen. Toch keek ik uit naar de nieuwe film van de Belgische regisseur Michaël R. Roskam, zijn Amerikaanse debuut maar meteen, want met Rundskop overwon hij de wereld van de lage landen en liet hij menigeen aan de bovenkant van de rivieren verzuchten ‘waarom zoiets nou niet in Nederland kon’. Roskam ondertussen wilde helemaal niet zoiets maken in Nederland, groot of klein, maar de nieuwe Martin Scorsese zijn.
Met The Drop, naar een verhaal en scenario van Dennis Lehane (Shutter Island, inderdaad, in 2010 verfilmd door Scorsese) bewijst hij dat hij in ieder geval genoeg talent heeft om de oude Scorsese te zijn. Of misschien beter James Gray of een ietsiepietsie de Brian de Palma van Carlito’s Way. Brooklyn ziet eruit zoals Brooklyn er in de films uit moet zien, een plek even mythisch als het wilde westen. Wie daar als kruimeldief geboren is, wordt nooit een gangster.
Het verhaal over café-eigenaar Marv (de laatste rol van ‘Soprano’ James Gandolfini) en zijn neef Bob (Tom Hardy) ontrolt zich als een maffianoodlotsdrama. Beiden zijn het ingekeerde mannen, die meer weten dan ze zeggen en meer zien dan ze weten. Maar schone handen hebben en houden ze niet. Plot is ingewisseld voor karakterstudie. Tom Hardy’s personage is net zo emotioneel geïmplodeerd als Matthias Schoenaerts’ Jacky Vanmarsenille , die nu een cruciale bijrol heeft als onberekenbare ex-bajesklant.
The Drop brandt van binnenuit op. Traag, gevaarlijk, vakmatig, en met veel meer oudewereldse malaise dan het machofilmen van Scorsese. Maar Roskam kan het. Een Amerikaanse film maken. Onderscheidend is het niet per se. Ook binnen het genre is het een oefening. Knap is het wel, om van een passief karakter zo’n tijdbom te maken. De credits daarvoor komen natuurlijk in de eerste plaats op conto van Tom Hardy die in Locke een vergelijkbare tour de force uithaalt.

Dana Linssen