THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON

David Fincher laat de seriemoordenaars voor wat ze zijn en maakt met the curious case of benjamin button een groots romantisch drama. Over de dood, dat wel.

Over David Fincher kan veel gezegd worden, maar de voormalig reclameregisseur staat bepaald niet bekend als acteursregisseur. Een kien stylist, ja, en een man geobsedeerd door de technische snufjes van het filmmaken. De regisseur die voor panic room (2002) een volledig huis construeerde, zowel digitaal als op een set, om zijn camera maar zo vrijelijk mogelijk door het pand te laten bewegen. Die voor meesterwerk zodiac (2007) de nieuwste digitale snufjes inzette om het beeld authentiek jaren zeventig te laten lijken. In ieder geval niet de eerste regisseur die in je opkomt bij de woorden ‘elegische romantiek over de dood’, zoals zijn nieuwste film the curious case of benjamin button omschreven kan worden.
Een deel van de oplossing zit in dat wat van Benjamin (Brad Pitt) zo’n curieus geval maakt: hij wordt geboren als oude man, en wordt gedurende zijn leven langzaam jonger. Van een kind in het lichaam van een oude man verandert hij langzaam in een bejaarde baby. Alleen in het midden van zijn leven valt alles even op zijn plaats. Het maakt dat Button zich meer dan de mensen om hem heen bewust is van zijn sterfelijkheid. Zijn leven is een aftellende klok.

Bonbondoos
Om het verjongingsproces van Button weer te geven werden baanbrekende digitale technieken (maar bestaan er andere?) ingezet. Het geeft Fincher de kans om van zijn acteurs meer dan ooit technische speeltjes te maken. De gezichten van Pitt en Cate Blanchett als Buttons grote liefde Daisy werden bedekt in een laag rimpels, of juist strakgetrokken tot frisse tieners, en (vooral in Pitts geval) voor grote delen van de film op ‘body doubles’ geplakt.
Scenarist Eric Roth baseerde the curious case of benjamin button zeer losjes op het gelijknamige korte verhaal van F. Scott Fitzgerald, maar de film heeft feitelijk alleen zijn titel en centrale gegeven gemeen met Fitzgeralds wat tamme sociale satire. Roth bouwde het verhaal om tot een vertelling over gedoemde geliefden die decennia en continenten omspant. Een vertelling die soms wel wat al te veel raakvlakken heeft met Roths eigen scenario voor forrest gump (1994), van de voornaamste setting in zuidelijk Amerika (inclusief bijbehorend accent) tot de bonbondoos-wijsheden (“You never know what’s coming for you”) die er iets te hard door geduwd worden.
De grootse historische gebeurtenissen blijven in benjamin button, anders dan in forrest gump, op de achtergrond. Vaak letterlijk, zoals wanneer Benjamin en Daisy elkaar in de jaren zestig eindelijk in het midden van hun levenslijnen ontmoeten en tijdens een zeiltocht op de achtergrond van het beeld bijna onmerkbaar een spaceshuttle opstijgt. Het hoge niveau van zodiac haalt de film niet; daarvoor staat de magisch-realistische sfeer waarnaar Fincher streeft wellicht te ver van de regisseur. Maar juist in dit soort minieme momenten bereikt benjamin button bij vlagen de grandeur die het zoekt.

Joost Broeren