Test Pattern

Woendag 25 november lanceren streamingdienst Picl en distributeur Full Color Entertainment een nieuw online platform waar films van makers van kleur te zien zal zijn: Pepr (films die van daar wellicht hun weg vinden naar de filmtheaters). Een van de eerste films die beschikbaar komen is Test Pattern van Shatara Michelle Ford, in 2019 winnaar van de feature competitie op het New Orleans Film Festival.

Net als de korte serie I May Destroy You van Michaela Coel eerder dit jaar, gaat Test Pattern over de gevolgen van een verkrachting. Onvermijdelijk zal de film door de timing enigszins in de schaduw komen te staan van het alom geprezen I May Destroy You, maar dat zou niet terecht zijn. Het zijn heel verschillende producties en ze pakken het probleem elk op een eigen manier aan.

In slechts 82 minuten laat Test Pattern zien hoe zelfs de sterkste relatie begint te buigen onder druk van seksueel misbruik. Het antwoord op de vraag of dat te voorkomen is, is bitter: waarschijnlijk niet. Het verhaal speelt zich af in een tijdspanne van twee, drie dagen. Tussen Renesha en Evan is helemaal niks mis, wanneer de film begint op een doordeweekse ochtend in een buitenwijk van Austin, Texas. Renesha staat op het punt te vertrekken voor haar eerste werkdag op een nieuwe plek, Evan duikt de tattooshop in die hij aan huis heeft. ‘s avonds wil Renesha’s vriendin samen uit om die eerste werkdag te vieren. Evan blijft thuis.

De vraag die steeds zal blijven hangen boven wat er vervolgens gebeurt, is of Renesha gedrogeerd is. Die indruk krijg je wel. Ze wordt wakker in een hotelbed en herinnert zich nauwelijks iets. Hoe dan ook: dit is niet wat ze wilde.

Regisseur Shatara Michelle Ford vermijdt bewust grote dramatische momenten. Soms wordt er geschreeuwd tijdens de tocht van Renesha en Evan langs de medische bureaucratie, maar dat is naar ziekenhuispersoneel achter loketten die hen steeds naar een andere plek, ver weg in de stad verwijzen. Want nee, hier hebben ze geen ‘rape kit’, een instrumentarium om vast te stellen of iemand verkracht is.

Ondertussen, verdwaald in al die kale wachtkamers, voel je dat Evan en Renesha niet weten hoe ze dichter bij elkaar moeten komen. Te veel onrust, te veel onbegrip aan beide kanten hoe dit kon gebeuren, hoe ze hier zijn beland. Toch vinden ze weer iets van toenadering. Ford geeft er net genoeg een slimme komische draai aan, door onder de scène in een wachtkamer walsmuziek te laten horen. Net genoeg om de absurditeit van de scène naar boven te halen, maar binnen wat nog acceptabel is gezien de situatie.

Ford weigert de gemakzuchtige keuze voor geschreeuw en bruusk afstand nemen. De toon van de film blijft rustig, tegen het onderkoelde aan. Uit de dialogen en de manier waarop de camera ruimtes betreedt en personages laat zien, spreekt respect. De acteurs moeten zich van hun kwetsbaarste kant laten zien terwijl het schuldgevoel en de frustratie groot zijn. Gevoelens die heel makkelijk de basis kunnen zijn voor woedeaanvallen. Het voelt geen moment als didactisch en toch is de wijsheid in het gedrag van Renesha en Evan iets om te koesteren.