TENDER SON — THE FRANKENSTEIN PROJECT

Met tender son levert het Hongaarse talent Kornél Mundruczó opnieuw een sfeervolle, dreigende film af. Zijn moderne bewerking van Frankenstein draait om de geestelijke totstandkoming van een monster.

"Weet je wat liefde is? Kun je je gedragen als een mens? Probeer die twee dan te combineren." Dat is de enige aanwijzing die de regisseur een jongeman meegeeft tijdens de casting voor zijn nieuwe film. De jongen kwam er bij toeval binnenwandelen, schijnbaar op zoek naar iets anders. De regisseur laat alle acteurs huilen. "Kom op, huil!" spoort hij de jongen aan; "Ik huil", antwoordt die met onbewogen gezicht. Zowel liefde als menselijk gedrag is hem schijnbaar wezensvreemd.
Net daarvoor opende Kornél Mundruczó’s tender son met de autorit die de regisseur (gespeeld door Mundruczó zelf) maakt naar het statige maar vervallen appartementencomplex waar tender son zich voor het grootste deel zal afspelen. Onderweg wordt hij telefonisch geïnterviewd over het project waarvoor hij de casting gaat houden, een toneelbewerking van De graaf van Monte Christo. Hij is op zoek, legt hij uit, naar een hoofdrolspeler waar hij twee jaar lang avond na avond tegenaan moet kunnen kijken. Het is een wat misleidend begin, want na de casting verdwijnt het toneelproject al snel uit de film. Toch is die openingsscène precies goed: het is het laatste normale moment voor de kijker, die nadat de zwijgzame jongen tijdens de casting zijn jonge tegenspeelster wurgt langzaam maar zeker deze duistere wereld van gotische horror en emotionele disfunctionaliteit wordt ingesleept.

Vage dreiging
tender son is, zoals de ondertitel van de film expliciet aangeeft, een moderne bewerking van Mary Shelley’s Frankenstein. Alleen draait het hier niet om de fysieke creatie van een monster, maar om hoe de schijnbaar moraal- en gevoelloze jongen geestelijk zo in elkaar is gezet. Daarbij hebben zowel de regisseur als de eigenaresse van het appartementencomplex (met wie hij zacht gezegd een eigenaardige relatie heeft) een rol gespeeld, waarmee zij nu in het reine moeten komen.
Net als Mundruczó’s vorige film delta draait tender son om verstoorde familieverhoudingen en het geweld waar dit in uitmondt. En net als in delta is sfeer belangrijker dan het plot. De zonovergoten moerasgebieden mogen dan verruild zijn voor een winters sneeuwlandschap, beide films drijven op eenzelfde vaag maar permanent aanwezig gevoel van dreiging. Daarvoor nemen we de apathische, afstandelijke acteerstijl die de films óók gemeen hebben dan wel voor lief.

Joost Broeren