Scrapper

Scrapper is een warme, empathische verkenning van een verstoorde vader-dochterrelatie, een charmante feelgoodfilm gedrenkt in pastel.

De twaalfjarige Georgie leeft haar leven als een Londense Pippi Langkous. Sinds de dood van haar moeder zorgt ze voor zichzelf. Om haar levensonderhoud te bekostigen runt ze samen met haar beste vriend Ali een handeltje in gestolen fietsen. Aan de bemoeienissen van sociaal werkers of andere volwassenen heeft Georgie geen behoefte. Erg blij is ze dan ook niet als op een dag, na jaren van afwezigheid, haar vader over de schutting klimt en het huis betrekt alsof hij nooit is weggeweest.

Scrapper behandelt zware onderwerpen met een fijne, lichte toets. De Britse filmmaker Charlotte Regan schept in haar debuut­film een wereld waarin al te groot drama nooit helemaal doordringt. Een bijna parallel universum waarin het geloofwaardig is dat een twaalfjarige fietsendief tevreden op zichzelf woont zonder bemoeienis van buitenaf. Het gevoel dat de wereld van Scrapper nét niet de onze is, wordt onderstreept in de cinematografie van Molly Manning Walker, van wie het eigen regiedebuut How to Have Sex (2023) eveneens deze maand verschijnt. Pastelkleuren voeren de boventoon en steevast lijkt de middagzon net doorgebroken.

Dat is meer dan vrolijke vorm, het symboliseert de belevingswereld van Georgie (een indrukwekkend debuut van Lola Campbell). Hoe onafhankelijk dit eigengereide meisje ook is, uiteindelijk is ze nog maar een kind. Met een kinderlijk begrip van de wereld. Een meisje dat weliswaar rouwt om haar overleden moeder (‘fase 3’), maar tegelijkertijd de realiteit nog niet helemaal door heeft laten dringen.

En dan is er dus ineens die vader. Als tiener is Jason (Harris Dickinson: Beach Rats, 2017; Triangle of Sadness, 2022) na de geboorte van Georgie met de noorderzon vertrokken, maar nu komt hij terug om de ouderrol op zich te nemen. Iets wat na al die jaren van afwezigheid niet vanzelf gaat. Jason is zelf in feite ook nog altijd een groot kind, dat nauwelijks met verantwoordelijkheid om kan gaan. Hij assisteert zijn dochter bij het jatten van fietsen en sluipt met haar het huis uit wanneer een boze moeder na een uit de hand gelopen ruzie voor de deur staat. Bepaald geen perfecte vader dus. Maar juist Jasons onvolwassenheid maakt dat Georgie hem langzaamaan toe kan laten in haar wereld. De vraag die het invoelende script van Regan vervolgens opwerpt: lukt het Jason om volwassen te worden, zodat Georgie écht kind kan zijn?

Het maakt Scrapper een geslaagd debuut, waarin zelfs de elementen die minder werken – pratende spinnen, meta-intermezzo’s waarin buurtgenoten hun commentaar leveren – niet storen. Daarvoor zijn ze als quirky experimenten charmant genoeg.