Rosario

Een jonge Mexicaans-Amerikaanse vrouw wordt na de plotselinge dood van haar grootmoeder geconfronteerd met geesten uit het verleden in deze onstandvastige, maar relevante horrorfilm.

Intergenerationeel trauma is al enige tijd een prominent thema in het horrorgenre. Zie alleen al de films van Jayro Bustamante (La Llorona, 2019), die de kijker dwingt terug te blikken op het naargeestige Guatemalteekse verleden. De Colombiaanse filmmaker Felipe Vargas waagt zich in zijn speelfilmdebuut aan een gelijksoortige premisse: Rosario draait om de New Yorkse beurshandelaar Rose (Emeraude Toubia), die door haar succesvolle carrière ver is afgedreven van haar Mexicaanse roots. Als Griselda, de grootmoeder van Rose, plotseling overlijdt tijdens een sneeuwstorm, moet Rose waken over het stoffelijk overschot totdat de hulpdiensten arriveren.

In het huis van Griselda ontdekt Rose een angstwekkend altaar en andere parafernalia die gebruikt worden in de beoefening van Palo, een religie uit Cuba die elementen uit het Congolese spiritisme en het katholicisme bevat.

Hoewel Vargas de intentie had om een artistiek ambitieuze zogeheten high-concept horrorfilm te maken, lijdt Rosario onder het scenario van Alan Trezza (We Summon the Darkness, 2019), dat vol zit met opzichtigheden. Zo spiegelt hij Rose gemakzuchtig voor als een zielloze kapitalist en het kapitalisme als het systeem van de duivel. Die boodschap wordt benadrukt in een flauwe scène waarin de beurshandelaar wordt aangesproken door de portier van de chique wolkenkrabber waarin haar kantoor is gevestigd. Hij zoekt hulp met beleggingen; zij kan hem onmogelijk helpen. Haar kantoor hanteert een minimuminleg die de portier nog niet in tien levens bij elkaar zou kunnen sparen.

Gelukkig valt er her en der wel wat te lachen in Rosario. Zo is David Dastmalchian, bekend van Late Night with the Devil (2023), gecast als Joe, Griselda’s griezelige buur. Zodra Rose Griselda’s appartement binnenstapt, staat Joe voor de deur: zou hij de airfryer die hij aan haar grootmoeder heeft uitgeleend ook weer terug mogen? Beetje creepy, maar ook komisch. Ook treft Rose tot haar verbazing een van haar tampons aan op de offertafel.

Vargas laat zien dat de overlevingsstrategie van Rose bestaat uit het zich distantiëren van alle culturele gebruiken en rituelen waarin haar voorouders generaties lang juist troost vonden. Misschien wel met als doel om het Mexicaanse aspect van haar identiteit uit te wissen. Maar je kunt het verleden niet veronachtzamen en negeren. Om vooruit te kunnen zul je altijd, al is het maar voor even, moeten erkennen waar je vandaan komt.