Police
Thrillerrit
Moet je als politie de regels volgen of soms je geweten voorrang geven? Goed voor stevig drama, met een sterke cast, maar Police wil meer. Te veel van het goede?
Je kan Police, de nieuwe film van Anne Fontaine samenvatten als een sociaal-realistische policier over drie agenten die een uitgewezen vreemdeling naar het vliegveld brengen. En al doende voor een lastige keus komen te staan. Want ze brengen de asielzoeker mogelijk in levensgevaar.
Maar gaat het daar in Police (naar het boek van Hugo Boris) wel over? Afgezien van een paar wrange kanttekeningen blijft de Franse asielaanpak buiten schot. Bovendien zijn we al bijna halverwege wanneer de enerverende nachtelijke rit met de angstige, geen woord Frans of Engels sprekende Tadzjiek begint. Want als opmaat naar dat thrillerdeel heeft Fontaine heel ruim de tijd genomen voor een ietwat gechargeerde aanloop. Naast nadrukkelijk heftige gebeurtenissen tijdens hun dienst worstelen de agenten ook nog met hun eigen problemen.
Onverschrokken Virginie (Virginie Efira) is privé een vermoeide jonge moeder met een wankel huwelijk. Opnieuw zwanger door een affaire met collega Aristide (Omar Sy), met wie ze samen in de auto zit, staat ze op het punt een abortus te laten doen. De verhouding lijkt inmiddels bekoeld, want Aristide is een losbol vol denigrerende praatjes over vrouwen. Erik (Grégory Gadebois), de derde agent, is zijn tegenpool. Een gekwelde binnenvetter die thuis knallende ruzie met zijn vrouw heeft en als politieman graag de regels volgt.
Anne Fontaine heeft een robuuste staat van dienst met tot de verbeelding sprekend drama, vaak met een psychologische invalshoek en sterke rolbezetting. Van komedies als Coco avant Chanel (2009) tot oorlogstrauma als in Les innocentes (2016). Wel met wisselend resultaat. Soms sterk, soms wat te gemakkelijk uitgewerkt.
Bij Police kreeg ik het gevoel dat Fontaine geen duidelijke keuzes maakt. Is die opeenstapeling van persoonlijke problemen er vooral om, voorspelbaar, de spanning in de auto op te voeren? Of is die situatie met de asielzoeker een katalysator voor het doorhakken van hun eigen knopen? En dat mannen, zelfs in politie-uniform, toch een gevoelige binnenkant hebben is niet echt nieuw.
Toch weet Fontaine de aandacht vast te houden. Hoewel het script meer nuance had kunnen gebruiken, schuilt haar kracht ook hier weer in het bijeenbrengen van een uitstekende cast dankzij wie de personages overtuigen. Vaak close in beeld, waarbij zwijgende momenten veel kunnen zeggen. Zie de paniek in de ogen van de onfortuinlijke Tadzkiek (Payman Maadi, bekend van A Separation en deze maand ook te zien in Just 6.5). Typerend is de afronding. Na een geforceerde ontknoping zijn er toch nog mooie verstilde momenten waarin Virginie, Aristide en Erik ieder op hun eigen manier moed lijken te vatten voor een nieuw begin.
