Just 6.5

Drugsoorlog zonder winnaars

In Just 6.5 duik je ruim twee uur in de drugswereld van Teheran. Een rauwe, overtuigende film die draait om corruptie, wantrouwen, ongelijkheid en bovenal om onvergetelijke scènes.

Stel, de politie houdt in Teheran twee mensen staande. De eerste heeft tien gram drugs op zak, de tweede honderd kilo. Quizvraag: wie wordt zwaarder gestraft? Antwoord: niemand – voor beiden dreigt de doodstraf. Dit kun je een ver doorgevoerd ontmoedigingsbeleid noemen, maar tegelijkertijd spoort het drugsdealers aan om risico’s te nemen. Immers, als de straf toch vaststaat zodra je een snipper drugs bij je hebt, dan kun je toch net zo goed grote partijen meenemen?

Het is een van de vele vragen die het bijzonder geslaagde Just 6.5 (Metri shesh va nim) roert. Deze Iraanse mix van politieke thriller, intense actie en rauw drama draait om de benepen, gevaarlijke en bij tijd en wijle zeer corrupte wereld van de anti-narcoticabrigade in Teheran. Kort gezegd beslaat het verhaal vooral de zoektocht van de getergde rechercheur Samad (sterke rol van Payman Maadi) naar drugsbaas Nasser Khakzad. Maar hoe egaal die plot ook klinkt, Just 6.5 is een film die moeiteloos de aandacht vasthoudt en regelmatig verrast, juist door niet op zoek te zijn naar grote wendingen of schokeffecten.

Vooral de scenische kracht van het geheel valt op. Regisseur Saeed Roustayi slaagt erin zijn verhaal continu onder spanning te zetten via verhitte dialogen en levendige actiescènes. Technische foefjes worden geen moment uitgehaald, zelfs de muziek klinkt minimaal; en toch is het achterliggende drama van de personages voelbaar, zonder dat het wordt geduid in dialogen of persoonlijke zijpaden. Tussendoor komen er volop beelden voorbij die zich direct in het geheugen nestelen. Zoals de uitpuilende cellen waarin iedereen die onderdeel vormt van de drugsketen bij elkaar wordt gegooid, van gebruiker tot kleinschalige dealer tot leverancier. En dan zijn er de beelden van de ontmanteling van een troosteloos drugshol, eigenlijk een verzamelplaats voor daklozen die in buizen slapen en volop gebruiken. Ander hoogtepunt: de inval waarbij de spanning behendig wordt opgerekt en een politiehond ontdekt dat de drugs niet in de keukenkastjes verstopt liggen, maar in het gewaad van de onschuldig gewaande huisvrouw.

Als Just 6.5 iets overtuigend laat zien is het dat vrijwel iedereen betrokken is of in elk geval kan zijn bij de Iraanse drugswereld. De politie bestaat allerminst uit eenzijdige helden, de schurken zijn niet zomaar kwade masterminds. Aan alles voel je dat dit verhaal een groter probleem raakt dan we hier te zien krijgen, een landelijke epidemie wellicht. En doordat de zoektocht van Samad zo rauw en overtuigend is vormgegeven, voelt het alsof je in Just 6.5 steeds dieper tot die epidemie doordringt. Langs de vaak uitzichtloze levens van gebruikers, langs de tussenpersonen die hun leven ietsje aangenamer proberen te maken, langs de dealers die agenten willen omkopen zodra vervolging lonkt. Het is een systeem zonder winnaars. Maar niemand kan zich er nog aan onttrekken.