Palm Springs

Je debuut maken met een slimme variant op Groundhog Day en ermee wegkomen, garandeert de makers van Palm Springs een voorspoedige toekomst in Hollywood.

De tijdlus-komedie Palm Springs is zo’n film die in één klap een paar carrières op de rails zet. Regisseur Max Barbakow en scenarist Andy Siara maken beiden hun speelfilmdebuut, die in 2020 op het filmfestival van Sundance voor een recordbedrag werd aangekocht voor distributie (een record dat tijdens Sundance 2021 trouwens alweer ruimschoots werd overboden). Hoewel die geplande distributie dankzij corona een online release werd, zal dat een voorspoedige toekomst in Hollywood niet in de weg staan.

Terecht, want Palm Springs is een zeer effectieve en erg leuke film. “Het is… zo’n tijdlus-situatie waar je wel eens van zal hebben gehoord.” Nyles lult een beetje om de hete brij heen in Palm Springs, wanneer hij Sarah uitlegt waar ze in terecht is gekomen, maar eigenlijk bedoelt hij gewoon: “We zitten in Groundhog Day.”

Die Bill Murray-komedie was niet de eerste film waarin het hoofdpersonage keer op keer dezelfde dag herbeleeft – minstens zo ver terug als de jaren veertig zijn er voorbeelden van te vinden – maar inmiddels is die wel absoluut de bekendste. Zo bekend, dat als iemand waar dan ook in een tijdlus terecht zou komen, diegene onvermijdelijk Groundhog Day erbij zou halen om aan anderen uit te leggen wat er gebeurt. Zoals de hoofdpersoon in de recente tiener-romkom The Map of Tiny Perfect Things dat deed.

In meerdere opzichten is Palm Springs de volwassen variant van die film (beiden zijn te zien via Amazon Prime). Beide films maken de slimme zet om hun hoofdpersonages niet alleen vast te zetten in de tijdlus, maar geven hen een lotgenoot – uiteraard van het andere geslacht. In beide films is die vrouwelijke tegenspeler stiekem het interessantere personage en degene die een ontwikkeling doormaakt. Beide films openen in medias res, met scènes waarin de hoofdpersonen schijnbaar moeiteloos door de dag bewegen – omdat ze die al talloze keren hebben meegemaakt, maar dat weten wij dan nog niet. Beiden besteden trouwens in de slotakte ook iets te veel tijd aan quasi-wetenschappelijk gedoe over het hoe en wat van de tijdlus.

Verschillen zijn er ook. Te beginnen met het ongebreidelde hedonisme en de enthousiaste grofgebektheid van Palm Springs. Nyles (Andy Samberg) en Sarah (Cristin Milioti) zijn in beide opzichten aan elkaar gewaagd op de bruiloft die ze beiden keer op keer beleven – zij als zus van de bruid, hij als aanhang van één van de bruidsmeisjes. Nyles leeft met een blikje bier in zijn hand, zegt ja tegen alle verdovende middelen die hij maar vinden kan en heeft na duizenden keren deze dag inmiddels met zo’n beetje alle vrouwen (en sommige mannen) op de bruilift wel eens het bed gedeeld. Waarom ook niet, als morgen niemand het meer weet en de hele wereld zich reset? En Sarah was al vóór ze in de tijdlus terechtkomt “een losse flodder die te veel zuipt en rond neukt”, citeert ze het oordeel van haar familie.

Dat Nyles en Sarah met elkaar opgescheept zitten op een eeuwig herhalende bruiloft is geen toeval, want in essentie is Palm Springs een romkom over het huwelijk. Over waarom je er voor zou kiezen om voor áltijd met één ander verder te gaan en wat het oplevert om de dagelijkse sleur samen het hoofd te bieden – waarbij de begrippen “voor altijd” en “dagelijkse sleur” door het tijdlus-concept absurd zijn uitvergroot. Makers Barbakow en Siara zetten dat concept op scherp door het perspectief te laten pingpongen tussen Nyles en Sarah; door een derde tijdlusser in de mix te gooien (de opvliegende Roy, messcherp neergezet door J.K. Simmons); en met een voor een hedendaagse Amerikaanse komedie ongebruikelijk grote aandacht voor elementaire zaken als cameravoering en montage. Het resultaat is een in alle opzichten volwassen komedie vol kinderlijk plezier.