One Perfect Shot

In een nieuwe televisiereeks van HBO Max tonen film­makers het favoriete shot uit hun oeuvre. Alleen Michael Mann, wiens aflevering over Heat (1995) het slotstuk vormt van het zesluik, trakteert de kijker op een wezenlijk kritische analyse.

Zes filmmakers krijgen in One Perfect Shot de gelegen­heid om – zoals presentator en filmmaker Ava Du­Vernay (Selma, 2014) plechtig aankondigt – een “overdonderend shot” uit een van hun “baanbrekende films” te laten zien.

Die shots zijn vervolgens in de com­puter met 3D-effecten gereconstrueerd en worden in de studio geprojecteerd op een dynamisch greenscreen, zodat de filmmakers midden in hun eigen creaties kunnen staan en erover kunnen vertellen. De serie is geïn­spi­reerd door het gelijknamige Twitter-account waar dagelijks dat ene perfecte shot uit die bijkans perfecte film aan de buitenwereld wordt gepresenteerd.

Fraudeur
Streamingdienst HBO Max belooft met One Perfect Shot diepe inzichten in “iconische filmmomenten” maar op Michael Mann na – daarover zo meer – zijn de deelnemers nu niet bepaald de filmmaestro’s die je in zo’n reeks zou verwachten. In de eerste aflevering vertelt Patty Jenkins trots over haar perfecte shot in een scène uit Wonder Woman (2017). Te zien is hoe de superheld (gespeeld door Gal Gadot) een uitgestorven en verschroeid niemandsland doorkruist terwijl ze vastberaden in de camera kijkt. Als Jenkins vervolgens uitlegt hoeveel CGI er aan dit shot te pas komt, rijst de vraag: is dit wel een voorbeeld van innovatieve cinematografie?

Voor de tweede aflevering heeft DuVernay Aaron Sorkin uitgenodigd, die vooral geroemd wordt om zijn scenario’s (The West Wing, 1999-2006) en pas recent is begonnen met regisseren. Hij wil graag zijn favoriete shot uit The Trial of the Chicago 7 (2020) uitlichten. Ook dat is zo’n film die niet per se bekend staat als visueel vernuftig. Sorkin bekent dan ook dat hij “een fraudeur” is, omdat hij de neiging heeft vanuit zijn ervaring als scriptschrijver “meer te horen” dan te zien. Saillant is dan ook dat Sorkins shot vooral een kwestie blijkt van rommelen in de postproductie.

The Trial of the Chicago 7 draait om demonstraties tijdens de Democratische Conventie in Chicago in 1968 en Sorkin legt voor de camera uit hoe zijn team slechts 120 figuranten kon betalen en hoe ze die nadien met effecten dupliceerden. Het shot zelf, waar Sorkin op een gegeven moment doorheen struint, ziet er echter knullig en gekunsteld uit.

Tijdens het kijken naar One Perfect Shot dwaalt je geest zo gaandeweg af naar werkelijk overdonderend filmwerk uit de recente Amerikaanse filmgeschiedenis, zoals de geprononceerde stijl van Barry Jenkins in Moonlight (2016) of de gestileerde symmetrie in Wes Andersons The French Dispatch (2021).

Magic Hour
Filmmaker en actrice Kasi Lemmons (Harriet, 2019) blaast in de derde aflevering de loftrompet over filmen tijdens het zogeheten magic hour – het moment in de dag wanneer de zon net opkomt of ondergaat. Dat levert wel een interessante anekdote op: als filmmaker heb je soms slechts luttele minuten om je slag te slaan. Deze observatie zal bij cinefielen allicht herinneringen oproepen aan Days of Heaven (1978) van Terrence Malick, een film die vrijwel uitsluitend werd gefilmd tijdens dat magische uur. En een film die een aaneenschakeling is van perfecte shots. Had Malick niet een aflevering willen maken?

Want ook de filmmakers uit de vierde en vijfde aflevering – Malcolm D. Lee (Girls Trip, 2017) en John M. Chu (Crazy Rich Asians, 2018) – stellen teleur. Het feest begint pas bij de slotaflevering die in het teken staat van Michael Manns Heat (1995), het epische kat-en-muisspel tussen een bankovervaller (Robert De Niro) en een politieagent (Al Pacino). Mann etaleert zich als een kunstenaar die ook daadwerkelijk de moeite neemt om uit te leggen hoe hij werkt en waar zijn liefde voor het lyrische vandaan komt. Manns favoriete shot is afkomstig uit de mislukte roofoverval in downtown Los Angeles ergens halverwege de film. Een actiescène waarin we acteur Val Kilmer tijdens een shoot-out vol adrenaline met een machinegeweer zien zwaaien.

Mann – die zijn roeping om filmmaker te worden omschrijft als een “seculiere openbaring” – vertelt bevlogen hoe “rauwe emoties in dienst van het verhaal staan” en hoe Heat niet draait om één maar om twee protagonisten – je leeft mee met de agent én de overvaller. Het is spijtig dat One Perfect Shot pas aan het einde van de reeks doet wat het belooft: de kijker enthousiasmeren over film en iets leren over het filmmétier. Misschien was het raadzamer om alle afleveringen aan Mann te wijden.

Voor wie naar meer Mann en Heat snakt: een documentaire over het maken van de film staat integraal (en gratis) op YouTube.

One Perfect Shot is te zien op HBO Max.