Nous finirons ensemble
Reüniefilm volgens beproefde formule
De Franse sterrencast stort zich energiek op dit vervolg op de Franse hit Les petits mouchoirs. De verwarring van het leven wordt met flair en bravoure verbeeld, maar tegeltjeswijsheden liggen op de loer.
Drie dagen voor zijn zestigste verjaardag opent Max (François Cluzet) met een zorgelijk gezicht de deur van zijn riante, maar beklemmend lege strandhuis. Tegelijkertijd sluipen om de hoek zijn vrienden, die hij lang niet heeft gezien, dichterbij, klaar om hem een feestelijke verrassing te bezorgen.
Dat pakt anders uit. “Jullie lieten me stikken”, zal Max hen voor de voeten werpen. Want ja, eerst ruzie maken en nu de beste maatjes spelen? Samen met de schrijnende openingssong ‘It’s All Over Now, Baby Blue’ zet dit de toon voor Nous finirons ensemble, een energiek drama vol misverstanden en ongemak, tragiek en komedie. Zoals het leven zelf, lijkt regisseur Guillaume Canet te willen zeggen, al valt er ondanks alle flair op de uiteindelijke impact wel iets af te dingen.
Het zal in ieder geval veel herkenning opleveren voor de pakweg 21 duizend Nederlandse kijkers die in 2011 naar Les petits mouchoirs gingen – in Frankrijk was het een monsterhit. Is het nodig om die voorganger gezien te hebben? Nauwelijks. Hoogstens is het handig te weten dat een zekere Ludo, die soms in de gesprekken opduikt, destijds op sterven lag en daarmee zijn zogenaamde vrienden tot een ongemakkelijk zelfonderzoek dwong.
Hier draait het om restauranthouder Max, in het leven minder geslaagd dan hij durft toe te geven en ook nog in scheiding met Véro (Valérie Bonneton). Zijn geheim heeft ingrijpende gevolgen voor het samenzijn. Net als de manier waarop Eric (Gilles Lellouche) zijn ruzie met Max hoopt bij te leggen. Behendig volgt Canet het vertrouwde recept van de reüniefilm. Goedbedoelde onhandigheden en onverwachte situaties zorgen voor veelsoortige perikelen in allerlei relaties. Er zijn de onvermijdelijke bekentenissen, uitgelaten dronkenschap en onverwachte intimiteit. Hoe achter een zelfverzekerde levens–houding iets heel anders schuil kan gaan demonstreert bijvoorbeeld de brutale Marie (Marion Cottilard). Want waarom zoekt haar zoontje Nono als het eropaan komt troost bij iemand anders?
De sterkste kant van dit eigentijdse groeps-portret van mensen die veel met zichzelf bezig zijn is het levendige ensemblespel. Maar na een veelbelovend begin ontstaat toch de indruk dat Canet vooral doende is de kijker behendig te bespelen. Naast de nodige zwaarte is het feelgood-gevoel nooit ver weg, sfeervol ondersteund door een soundtrack met voornamelijk Amerikaanse songs. Saai is het niet, maar een groeiend gevoel van vluchtigheid wordt slechts ten dele goedgemaakt door een spectaculair intermezzo en een geforceerd aandoende dramatische wending. Het antwoord op de hamvraag ‘wat betekent vriendschap?’ blijft wat mager. “We hebben ons lang niet laten zien, maar we zijn er als het nodig is”, zo vat een van Max’ makkers het samen. Een open deur.
