Narcosis

Ode aan liefde en rouw

Narcosis

Kan de connectie tussen twee personen zo sterk zijn dat het de natuurwetten overstijgt? Narcosis antwoordt voorzichtig positief op die vraag en laat tegelijk zien hoe rouw en verdriet zich niets aantrekken van de regels van logica en gezond verstand.

Het prachtig gefilmde Narcosis begint paradijselijk: in een soort mini-Hof van Eden waar een perfect gezin een perfect rommelig leven leidt. Merel (Thekla Reuten) heeft in het Pippi Langkous-huis, omgeven door weelderige natuur, een praktijk als medium. Ze kan gestorven geliefden zien en boodschappen doorgeven uit een andere wereld. Maar als haar eigen geliefde John (Fedja van Huêt) bij een risicovolle duikonderneming niet meer boven komt, kan ze het emotioneel niet opbrengen hem te zoeken.

In plaats daarvan ploetert ze voort. Een jaar na zijn dood pikt de film de draad weer op, als ze in flinke financiële problemen zit, het haar niet lukt haar twee kinderen adequaat bij te staan en ze iedereen die haar wil helpen van zich wegduwt. Regisseur Martijn de Jong vertelt dat verhaal in mooie scènes, soms terloops – met gesprekken in de auto op weg van of naar school – soms uitgesproken dramatisch – in ruzies met de kinderen of met Sjoerd (Vincent van der Valk), de beste vriend van John, als hij met een voorstel komt om haar bij te staan.

Het zware, alledaagse bestaan wordt doorbroken met en omlijst door de herinneringen aan John, die de gezinsleden elk op hun eigen manier koesteren of verdringen, zonder dat ze in staat zijn ze met elkaar te delen.

Thekla Reuten is volledig geloofwaardig als de koppig doorharkende weduwe, die haar eigen gevoelens (en die van anderen) ontkent en daarmee de realiteit op afstand houdt. De jonge Sepp Ritsema is mooi breekbaar en tegelijk krachtig als oudste zoon Boris, die bijna letterlijk verzuipt in het gemis van zijn vader. Maar de absolute ster van de film is Lola van Zoggel, als jongste dochter Ronja. Een natuurtalent dat de zware rol met ongelofelijk gemak lijkt te spelen. De manier waarop ze kijkt, praat, fluistert en lacht, doet je vergeten dat je hier met een piepjonge acteur te maken hebt. Dat is uiteraard ook de verdienste van regisseur Martijn de Jong en van cameraman Martijn van Broekhuizen, die de acteurs en hun emoties nauwgezet en op bijzondere wijze in beeld brengt.

Heel soms vliegt het drama in Narcosis (dat dit jaar de Nederlandse Oscar-inzending is) uit de bocht, als het te zwaar wordt aangezet met muziek en symboliek. Maar het blijft overeind als een ode aan de liefde en een document van rouw – waar iedereen die iemand verloren heeft zich in zal herkennen en iedereen die dat niet heeft zich een voorstelling van zal kunnen maken.